Simptosi

Όλοι μαζί μου στη νίκη, στην ήττα την ευθύνη παίρνω
Τώρα με ρωτάς τι κάνω. Δικέ μου, τα καταφέρνω
Δεν έχω σημείο αδύναμο όταν με βλέπουν περήφανο
Είναι η ζωή κάτι σύντομο, γι' αυτό πάμε για το απίθανο

Δε θέλω κάποιον το φως να μου δείξει, δε θέλω κάποιον να μου υποδείξει
Τι είναι σωστό, τι είναι λάθος, και τι θα 'ναι αυτό που πόρτες θα μου ανοίξει
Είμαι ένα λάθος παιδί και το 'χω αποδεχτεί
Κι άμα θα γίνω σωστός δε θα 'ναι γιατί μου το είπες εσύ

Όλοι κάτω απ' το χώμα θα πάμε, τουλάχιστον θα έχω να θυμάμαι
Τις νύχτες που βγαίναμε βόλτα και δε μας ένοιαζε το πού θα πάμε
Είναι ο κόσμος σας κρύος, τόσο κακός και αστείος
Τόσο που όταν νιώθω αγάπη με ποδοπατάνε και νιώθω γελοίος

Άλλη μια μέρα χαμένος, ακόμα μια μεθυσμένος
Πόσο κοστίζει η ζωή μου; Πόσο να βάλω ένα τέλος
Πόσο κοστίζει ο χρόνος; Να με γυρίσετε πίσω
Πάλι τα ίδια να κάνω, τα λάθη μου να ξαναζήσω

Τα γύρω-γύρω είναι λόγια του αέρα
Ζωή σου αλάτι και κανέλα
Τώρα πια μου τη δίνω στα νεύρα
Τα σύννεφα φωνάζουνε ανέβα, μα

Έχω μια μάνα που με θέλει εδώ
Κι ένα μαχαίρι για όσους θέλουνε να μου κάνουν κακό
Είμαι λύκος, δεν ανήκω, ούτε θα σας χαριστώ
Κι άμα ρωτάτε τι κάνω, είμαι καλά, ευχαριστώ

Ο αγώνας που δίνω πάνω απ' το βιβλίο είναι μια διαδρομή συνεχόμενη
Καμιά σελίδα δεν έχει ουσία αν φοβάσαι να πας στην επόμενη
Μπορείς να διαλέξεις ωραίες εκφράσεις κι οι λέξεις να βγάλουν μαγεία
Μα το κόλπο στο γράψιμο και τη ζωή είναι το πότε θα βάλεις τελεία

Προσπαθώ να πατώ σε απάτητο χιόνι με πόδια ξυπόλητα κι άντυτα
Ομολογώ όταν πατάω σε βήματα άλλων είναι όλα πιο άνετα
Μα η πορεία χαράζεται πάνω στον πάγο που σπά' και φοβάσαι τον ήχο
Κι αν τα πόδια σου μάτωσαν από το κρύο, ακούς μ' άλλον τρόπο τον στίχο

Η ζωή είναι κόκκινη σαν πυρκαγιά, η ζωή είναι λευκή σαν το μάρμαρο
Η ζωή είναι μαύρη μα ο Ήλιος την κάνει έναν τόνο πιο γκρι, σαν την άσφαλτο
Σαν την παλέτα που έχουν οι ζωγράφοι και βάζουν τα δάχτυλα ανάμεσα
Υπάρχει σκοτάδι, υπάρχει και φως, αλλά εγώ είμαι εδώ ενδιάμεσα

Αν υπάρχουν 300 ημέρες τον χρόνο, πόσες πετώ σαν γεράκι
Αν πάρω μια τσάντα με τα πράγματά μου, τι όντως θα είχα ανάγκη
Αν στη συναυλία σου δώσω το mic, γιατί θα το πάρεις αμήχανα
Υπάρχουν γραμμές που τις έγραψα εγώ μα ταιριάζουν σ' εσένα καλύτερα

Το '14 νόμιζα θα 'γράφα σαν ποιητής
Το '24 είδα πως είμαι απλά εγωιστής
Το '14 έψαχνα δρόμους να γράψω ωραία
Το '24 θέλω απλά να χαζέψω τη θέα

Έχω καθαρίσει κι έχω σιδερώσει αυτά που φορώ
Κι έχω προβάλλει τα λόγια που λέω εδώ και καιρό
Φωνάζω ξανά, όσο πιο δυνατά, όσο ακόμα μπορώ
Θέλω ν' ακούσουν τα νέα μου κείμενα στον ουρανό

Η μαμά μου γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον πατέρα σου, δε μου κάνει εντύπωση
Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε την ίδια μέρα με τη μητέρα σου, δε μου κάνει εντύπωση
Η αδερφή σου γεννήθηκε την ίδια μέρα με την αδερφή μου, δε μου κάνει εντύπωση
Μπορεί να είναι όλα αυτά γραμμένα ή μπορεί να είναι ακόμα μια σύμπτωση

Δίλημμα, δίλημμα, δαίμονές μας είναι φίλοι μας
Κόσμος ένα εκατομμύριο σκάλες, ελπίζω αυτό να γίνει στήριγμα
Δίλημμα, δίλημμα, δαίμονές μας είναι φίλοι μας
Ο κόσμος ένα εκατομμύριο σκάλες κι ελπίζω αυτό να γίνει στήριγμα