En Kinisi

Πέρασε άλλη μια ώρα
Κάπως παρέμεινα ίδιος
Μα η ψυχα έγινε κόρα
Και το φεγγάρι ο ήλιος

Είναι η ζωή όπως την ξέρω
Ποτήρι μισογεμάτο
Άκρας υγείας δεν χαίρω
Ακόμα όμως υπάρχω

Έχω έναν ώμο να κλάψω
Λόγους για να υποφέρω
Μια μουσική για να γράψω
Τα λόγια της να προφέρω

Τι παραπάνω γυρεύει
Του κάθε ανθρώπου το είναι
Ζητάς να γίνεις τι; Γίνε
Κάποιος εαυτός περισσεύει

Κάτι στο τέλος θα μείνει
Απ' την εξίσωση απ' έξω
Ακόμα κι όποιος τη λύνει
Πάει στην επόμενη αμέσως

Είναι που πάντα θα θέλω
Κάθε στιγμή παραπάνω
Στον ήλιο ψάχνω καπέλο
Και στο βυθό ν' ανασάνω

Στον ήλιο ψάχνω καπέλο
Και στο βυθό ν' ανασάνω

Γιατί είναι μάταια όλα
Γιατί ανέκαθεν ήταν
Είναι παράξενη η κόλλα
Που πάει παρακάτω το σύμπαν

Βρήκα τους τρόπους να είμαι
Για τη ζωή εν κινήσει
Κι ας ξέρω θάνατος ότ' είναι
Όλη η πλάση και η φύση

Ή ένα με το όνειρο ίσως
Ή αν προτιμάς την ελπίδα
Που παραμένει όμως μύθος
Και μια χαμένη Ατλαντίδα

Επάνω σ' αυτό το νήμα
Ισορροπεί ο ακροβάτης
Ο αναγνώστης στο ποίημα
Όλη η γη στον καμβά της

Άκρες δεν έχει ο κύκλος
Ούτε και τέλος ο χρόνος
Παρηγοριά έχει ο στίχος
Ο κάθε επόμενος όμως

...που λέει ...όχι δεν είσαι μόνος
...που λέει ...όχι δεν είσαι μόνος
...που λέει ...όχι δεν είσαι μόνος
...που λέει ...όχι δεν είσαι μόνος
...που λέει ...δεν είσαι μόνος