จรรยาบรรณ

เป็นได้เพียงความหลังฉันก็รู้ตัว
ได้แต่มองแค่นั้นไม่ต้องกลัวว่าจะไปหาเรื่องใคร จะไปกับเขาก็ไป

คนที่เธอเลือกแล้วเขาก็คงดี
คนเดิมๆ อย่างฉัน ไอ้ที่มีก็ออกจะน้อยเกินไป
ไม่อาจเรียกร้องอะไร

มีหน้าที่ทำใจ จะชอกช้ำจะตายยังไงจะทน
ด้วยจรรยาบรรณของคนที่มันแพ้ (แพ้และ แพ้และ)
จะยอมรับทุกอย่าง จะไม่ขวางทางใคร
เธอไปเหอะนะ ไม่ต้องแคร์

คำว่าเธอไม่รักทำให้ฉันปลง
ทั้งที่ฉันยังรัก ฉันก็คงจะได้แต่พูดในใจ
ไม่มีความหมายอะไร

มีหน้าที่ยืนมองดูภาพเขาและเธอที่เข้ากันดี
ด้วยจรรยาบรรณที่มี ต้องทำเฉย (เฉยไว้ เฉยไว้)
ให้ปวดร้าวเท่าไหร่จะเก็บไว้ข้างใน
เธอไปเหอะนะ เชิญได้เลย

ให้อดีตได้ผ่านพ้น ให้บางคนได้สุขใจ
จะยอมให้ทิ้งกันไป ไม่ทำให้เธอวุ่นวาย
จะยอมให้ทิ้งกันไป จะไม่ไปทำร้ายใคร (เฉยไว้ เฉยไว้)

ให้เธอไว้ใจ (เป็นได้เพียงความหลังฉันก็รู้ตัว)
เธอจะไม่เดือดร้อน (ได้แต่มองแค่นั้น เธอไม่ต้องกลัว)
ให้เขาไว้ใจได้ (คำว่าเธอไม่รักมันทำให้รู้ตัว)
เขาจะไม่เดือดร้อน (ทั้งที่ฉันยังรักแต่คงต้องขอตัว)

ไม่มีใครหรอกที่ต้องเสียใจ (เป็นได้เพียงความหลังฉันก็รู้ตัว)
ไม่เป็นไรหรอกถ้าหากเขาดี (ได้แต่มองแค่นั้น เธอไม่ต้องกลัว)
ไม่เป็นไรหรอก ทิ้งกันเสียที (คำว่าเธอไม่รักมันทำให้รู้ตัว)
เธอไปได้ดีฉันยอม