Intro (Spoken Word)

Sampung Bagay na Natutunan ko mula sa mga umiibig.

Una, napakatamis ng mga simula, ng mga umaga na ang bumubungad sa'yo ay ang kanyang mukha.
Nag-aalmusal ka ng kilig at pagdating sa gabi ay baon mo siya hanggang sa paghimbing.
Dito, dito mo matututunan ang tunay na kapangyarihan ng isang ngiti, ng ibang kamay na humahawi sa'yong buhok, ng mga mata na sumisisid sa iyong kaluluwa.
Pangalawa, napakadaling maging kampante at masanay sa pagmamahal.
Ang malunod sa kapangyarihan ng 'kami', ng 'tayo', ng 'atin'.
Pero paano naman ang 'kanya'?
Paano naman ang 'ako'?
Napakadaling malunod sa akalang ang iyo ay mananatiling iyo.
Pangatlo, mapapagod ka.
Pero pang-apat, ang tunay na pag-ibig, hindi dapat sinusukuan 'di ba!?
Pero pang-lima, ang tunay na pag-ibig ay hindi parating sapat!
Kapag ang mga pakpak na binigay nito sa'yo ay bumigat at naging kadenang ni ayaw kang patayuin, kapag ang langit na dating nilipad mo ay naging kulungang nasa 'yo naman ang susi at kandado pero ayaw mo parin pang lisanin...
Pang-anim.
Ang pinakamabagsik mang apoy ay mamamatay.
Maghanda ka sa sakit.
Pero 'wag kang mag-aalaga ng galit, ito ang pang-pito.
Iiwanan kang puno ng sugat at pilat at paltos nito.
Iiwanan ka nitong abo.
Pang-walo.
Maghanda ka sa wakas.
Pang-siyam.
Alam ko, parang hindi ka pa talaga handa sa wakas, wala naman yata talagang nagiging handa sa wakas pero pang-sampu. andyan ang wakas, at sa wakas
Mahalin mo pa siya.
Sa tingin, sa tanaw, mula sa abo na iniwan ng dati ninyong apoy, mahalin mo pa siya.
Pero kapag ang pakpak ng dati mong pag-ibig ay naging gapos na, kapag ang langit na minsan mong nilipad ay naging kulungan na, mahalin mo siya sa huling pagkakataon pagkatapos, bitaw na.