Tha' ho figi makria

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
πες μου ρε φίλε τότε γιατί στιγμές μου με πνίγουν
δεν άπλωσα το χέρι σ' όσα μ' είχαν προδώσει

Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα

Για να νιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι' αλλού όσο τραγουδάνε
κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιον ακόμα φωνάζω

Για ποιον λαό για ποιον θεό για ποιούς αγώνες
για ποια αδέλφια ποιούς χειμώνες ποιες εικόνες
τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ' ονειρό μου

Κι όσα με ξενερώνουν στο μεθύσι μου πάνω
σαν τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου

Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο
να τελειώνω δε θέλω από κανένα γιατρειά

Βρήκα νερό στο κρασί μου γι' αυτό δεν πίνω γουλιά
είναι κρυφή η πληγή μου γι' αυτό δεν βγάζω μιλιά
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι' αυτό το παίρνω αγκαλιά

Και πάω στοίχημα από κει δε θ' ακούγονται οι φωνές
δε θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
δε θα γιορτάζει ο φόβος με την λήθη στην άκρη

Δε θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
θα κάνω πλάκα στο αιώνιο σοβαρό μου

Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν' ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος

Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ' ουρανού εκεί πάνω

Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
να μη μ' αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει

Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου