Bein Bess Ahn de Ääd

1)
Ich sooß em IC "Rembrandt", Basel - Rotterdam.
Et woor schon ziemlich spät, et jing ahm Rhing entlang.
Ming Zeidung hatt ich durch un all Jedanke zehnmohl och.
Ich wollt nur noch nohuss, ejal wie schön dä Fluss dolooch.
Stääneklar - die Naach woor ei'ntlich kolossal.
Dä Vollmohnd woor 'ne jääle Wasserball.
Op eimohl saat en Stemm treck hinger mir:
"Entschuldjung, ess he dä Platz frei nevven dir?"

Refr.:
Se hatt'e Kleid uss Finsterledder ahn,
wie mer't vun Häuplingsdööchter kennt,
un jed' Bewäjung hatt jet vun ner Schlang -
'ne Südsee-Engel vun Gauguin.
En ihrem Bleck looch alles un vill mieh,
als mer als Durchschnittstyp verdräht,
un jede Silb' vun ihr woor Poesie,
un se hatt Beine bess ahn de Ääd.

2)
Ich saat: "Na, klar!", denn dat Abteil woor völlig leer.
Kei Minsch woor weit un breit, usser ihr un mir.
Mieh Häzz schlooch mer em Hals,
ming Zung woor plötzlich schwer wie Blei.
Et jing durch dä Tunnel jäjenövver vun dä Loreley.
Op eimohl e Feeling wie elektrisiert -
Tschotschi hatt mich em Dunkle ahm Bein berührt.
"Hallo", saat dozo 'n Schaffnerstemm dann schroff,
"Mer sinn do. Dat he's dä Kölner Hauptbahnhof!"

Refr.:
Se hatt'e Kleid uss Finsterledder ahn,
wie mer't vun Häuplingsdööchter kennt,
un jed' Bewäjung hatt jet vun ner Schlang -
'ne Südsee-Engel vun Gauguin.
En ihrem Bleck looch alles un vill mieh,
als mer als Durchschnittstyp verdräht,
un jede Silb' vun ihr woor Poesie,
un se hatt Beine bess ahn de Ääd