Hayat Bana Yalan Söyledi

İlk kez hesaplaşıyorum kendimle
Tuhaftır kalemi, kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen
Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun, seni düşünmek var
Çocukken de seni düşünürdüm her gece
Radyo dinler, şiir yazardım

Her çarşamba pazara giderdik annemle
Babam maaş aldığında baklava yerdik
Dondurmayı da çok severdik
Ablam üç top yerdi, ben iki top
Yalnızca bu yüzden kavga ederdik
Oysa, oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam

Onun da yüzü hiç gülmedi
Hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını
Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar
Hüznümü büyüttüm o günden beri, kendimi değil
Gözlerimde hâlâ bir çocuk ağlar

Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar
Bir tohumun özlemiydi çiçeğe
Ve hâlâ kulaklarımda annemin sesi
Bitirsen şu okulu, bir işe girsen
Şiirle karın doymadığı doğruydu

Bak Cemil okudu, mühendis oldu
En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın
Evini de aldı, arabasını da
Bense bağlama çalardım kendi halimce
Sesim güzelmiş öyle derlerdi
Nereden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi
Hayat bana yalan söyledi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Mektuplar yazardım Almanya'daki abime
Okulu bitireceğime söz verirdim
Masum düşlerimin o en sürgün adasında
Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar
Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi
Ayaklar altında nasıl ezilirse umut
Benim de güneşimi işte öyle çaldılar

Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi
Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar
Şimdi öyle uzak ki
Çay içip, simit yediğimiz o günler
Kardeşine karne hediyesi uçurtma yaptığım günler
Öyle uzak ki

Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin
Ekmek tanesine kanat çırpması
Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni
Fener stadında beşiktaş maçı
Ve parasızlığımız devam ederken
Bütün mavilerimi sana vermiştim
Kaybetmek alnıma yazılmış sanki
Olmadı bitanem
Hayat bana yalan söyledi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış
Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza
Sana söyleyemedim ama
İşten ayrılmıştı babam
Kapanmıştı çalıştığı lokanta
Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları
Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla
Daha bir uzardı raylar

Sitemlerim bile eğlenmişti hayata
Öfkeli bir yanardağ isyanlara uyanmıştı
Üstelik, üstelik sen de yoktun artık
Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi
Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun

Aslında her insan biraz yenikti hayata
Ve biraz küskün
Son tren de kaçınca son istasyondan
Öyle kalakalırdık yorgun ve üzgün
Kendime düşmanlığım bu yüzden
Hep kendime pişmanlığım
Şimdi her şeyim yarım
Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile
Çoktan unuttum

Bir silahım olsaydı, bir silahım
Yoksulluğu şakağından, kaybetmeyi kalbinden
Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum

Düzmece duygular harcım değildi
Uzak denizlerin fırtınasıydım
Karlı dağların kekliği
Yoksuldum yoksul olmasına, ama onurluydum

Şimdi ne sen varsın, ne o eski sevdalar
Olsun üstüme devrilse de bu sağır karanlık
Akşam olur şairlere gün doğar
Bir kerecik söyle demiştin
Söyleyememiştim hani
İşte şimdi söylüyorum
Seni seviyorum

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledi
O en güzel yıllarım
Acılara yenildi

Hayat bana yine yala-