Khoone-Ye Roo-Ye Aab

چه حسه خوبیه تویه بارون قدم زدن
دوست دارم هیچی از قانون بلد نشم
انگاری چشات شده جادو از اولم
بذار که خدارو به چشات قسم ندم
آینه با مرگ رنگ جون میگیره با طلوع
همیشه آخره خط از شروعه تا شروع
هواتو دارم من از طلوعه خواب
پس هوایه من باش نه عکسه تویه قاب
نگرانه من نباش آرومم این روزا
اسیره برزخه خیابونم این روزا
بانو من این روزا خط خطی ام انگار
شرابه تلخه مرگو پس ندی از اجبار
حالمو بپرس از پرسه هایه نصفه شبم
از این مردمایی که اجالتن مثله منن
با پنجره زار زدن خوابه شبو دار زدن
سوزوندن بالشونو اما بازم بال زدن

تو خودت میدونی من دور نیستم چوب نیستم میبینم
که کله حرفه پشته اون نیش خند پوچ نیستم بی کینم
بهم بگو از اینجا از صعوده اونجا از نگاه مردم این غروره بیجا
منم یه سرباز که سرباز کرد زندگی رو
تو غرقه پرواز اون پر باز که سمته بیرون
بی پروا بی غم با دریای فکرم
تو چنگاله فردام سنگینه پلکم
باز باران با ترانه گند زدش به کفشام
باز قلبن دوست دارم شبنمو رو برگا

گفتی این روزگار دستمونو رو کرده
یه روزی تقدیر تو فصله خوبش میگنده
هوایه بارونی من خدایه حسه خوب
نمیدونم چی شد چشات به دریا دل سپرد
به داره بیداری محکومم بیداری
من سکوتو داد زدم تو خدایه انکاری
خونمو حس کردم با نگام لایه چهارتا دیوار
این همه کابوس از ترسه خوابه انگاری
سیگارو من کوچه های شب زده
دوباره خونه با کابوسای یخ زده
تقصیره خنده هامو به عقله مسته من نده
میدونی که خاک شدم تو این روزایه مسخره
کلاغه من میخواد بره به یه جایه دور
داستانه مترسکو مزرعه افسانه بود
تو بودی با چشمات خدا دنیارو آفرید
میدوزه با نگات آسمونو با زمین

تو خودت میدونی من دور نیستم چوب نیستم میبینم
که کله حرفه پشته اون نیش خند پوچ نیستم بی کینم
بهم بگو از اینجا از صعوده اونجا از نگاه مردم این غروره بیجا
منم یه سرباز که سرباز کرد زندگی رو
تو غرقه پرواز اون پر باز که سمته بیرون
بی پروا بی غم با دریای فکرم
تو چنگاله فردام سنگینه پلکم
باز باران با ترانه گند زدش به کفشام
باز قلبن دوست دارم شبنمو رو برگا