Boghz

روزگاری بود آسمان آبی
زمین پر از برگ های خزان
پر از لحظه های عاشقی بود، هر زمان
به آسمانش دل بستیم غروب کرد
زمینش ترک خورد
زمانش شد پر از هوس، دروغ، خیانت
حال کنج دیواریم
بذار همه فکر کنند بیماریم
همین کافیست که خود میدانیم
زمان نیست آره
لبا نیش داره
هرکی باید فکر خود روانیش باشه
یکی یه گوشه گل و آتیش زده
شاید بیفته روزای بهاریش یادش
چقد هوا دم داره
هوا سم داره
حواسم داره پرت میشه درد داره
مغزت و افکارت چند ساله ترس ناکه
ولی یه چیزیو از خدا اما نداره
بوی نم میاد
بوی غم میاد
من همیشه خاطره هام بوی گند میداد
من ارزشو میدیدم تو طول شب بیدار
موندن و یه چیزیه تو دلم میخواد
که بِکَنه بره ولی حسشو نرم
یه آدمِ معمولی و ژستشه دَرَم
این چشمه که میکنه تشنه و هلاکم
من مث تو و برادرام قصه و الانم
برام مونده یه بغض و یه قاب عکس
جوونیه تو هم گم شده خاطرش
توی خاک من فقط یه چی میشکفه
گل حادثه ست تو به جای من
زندگی کن، تو به جای من
عاشقی کن، تو به جای من
برو اون بالا از پشت دیوار
ببین یه چی بهتر از این زندگی

آره داشم، منم مث توئم
شونتو بده به شونم تا بریم باهم
دیدبان بشری گیر کجی نگاهن
تیغا تیز میشن میندازن گردن آهن
میبره میباره چون میخوان آنن
میگن کو نونم یا کو مکانم
برام عار نیست چون من عاری از زمانم
چه جلو چه عقب من جاری و روانم
توش رفاقت رفیق، تو رفاقت رفیق
این چشا برا توئن تو به جا من ببین
که وقتی سختی میاد پا میده به دردا
میسازه مسیرِ صاف بیا تو فردا
وقتی تاریکه فرو میری تو برفا
یادت باشه تو نوری یا خودِ گرما
اونوقته میشینی یه رو بشه در وا
پاشو بغضو بترکون بکن پرواز
برام نه بغض موند نه خاطرش
من فقط میخوام کم بشه فاصلش
توی خاک من فقط یه چی میشکفه گل عاطفست
تو کنار من، زندگی کن
تو کنار من، عاشقی کن
تو کنار من، بیا رد بشیم از توی دیوار
ببین یه چی بهتر از این زندگی رو