Naperva

Ben elemde napervayım, acılar var her daim
Hafızam şekillendi, böyle kaldım hep mülayim
Tütünü ektim tayın, ömrü zehir sayıp çekip sabır
Gönlü yamaladım, boynumu büktüm ağır

Dili yordum ki mükafatım huzur gelip kalır
Huzur sandıklarım hep sırtıma biner kahır
En büyük dertlerim olsaydı keşke bi'kaç kadın
Ölümün dizlerinde uyudum hem de çeyrek asır

Vay arkadaş ben böyle üşür müydüm?
Bi' parça yaşamak isteği en zorlu düşüm müydü?
Dürüstlük namerdin dünyasına göçüm müydü?
Yoksa bu varlığım gerçek değil, izdüşüm müydü?

Düşünmüştüm hem de inanarak bi' gün güneş doğar diye
Şu gülmeyen yüzümden kederler kovar diye
En nihayetinde vazgeçmek kolay bi'şey
Zaten her daim beklesen de inanmak solan bi' renk

Ey elemden bi'çare bükük boynum artık eğilme
Sen kalleşi bildin ve bitti sular, durdu değirmen
Onlara barış dersen hepsi ister etinden
Bir el verirsin hep koparırlar, gözleri seğirmez

Dönmedi benimle kimse, yollarda çökmedi
Çok sabredince bile içimden harlı öfke sönmedi
Gömmediniz, öldürüp de gömmediniz
Medet bekledim okyanusta, boy verip görmediniz

Soy benim kalbimin kabuklarını bak altına
Bak aklıma, değmez pes etmek alıştım bu bataklığa
Ayağımdan tutup yol açtı türlü sakatlığa bu kader
Çolak kalıp yürüdüm karanlığa

Ruhum benzer iğne atılmış bi' samanlığa
Boynuma sabit ihtimal zincirinden daraldım bak
Bak ne kaldı elimde görmekten başka?
Belki ütopyam bütün mumlarım söndüğünde başlar