Przejście Polaków przez morze czerwone (Live)

Na brzegu stojąc, drżące plemię boże
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze
Za nami ściana świata tego ludów
Stoi milcząca, czekająca cudu

A nam niedobrze to milczenie wróży
My się musimy w morze to zanurzyć
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka

Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu
Na kamień włazi i woła do tłumu
Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi
Że się to morze przed nami rozstąpi!

Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę!
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy
Już jedną nogę w odmętach zamoczył

Drugiej nie zdążył, bo oto toń rzyga
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga!
Szum się podnosi, a od ludu wrzawa
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa!

A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy
A wszystko warczy, pieni się i pryska
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka

Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani

Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada!
Ktoś - Naprzód! - woła, a ktoś jęczy - Biada!
Inny znów ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie - bezszelestnie znika

Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili
Czy iść przestali we zwątpienia chwili
Czy wszystko złudą było czy omamem
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę
Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież

Dość, że się toniom w pionie stać znudziło
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło
I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi!

Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana

Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy odchodziły
Mówiono teraz: I widzicie sami
Jakie są skutki żartów z żywiołami

A ci z ustami, oczami pod wodą
Choć odpowiedzieć by chcieli - nie mogą
Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło...
I stąd ta piosenka, której by nie było!