Mònstres

En sòn cap era net s'a posat.
Non vò tornar a veir era lum deth dia,
damb que vedec era cara amarga des umans.
Laguens sòn s'an quedat toti es detalhs deth moment,
n'i a pro damb díder que rebrembe eth sòn perfum,
e sense dobte era crabata damb que la estaquèc
enes rigids hèrs deth pitjor lhet tà dromir,
sense preguntes ne paraules d'amor
qu'imaginaue e demoraue en sòn prumèr còp.

Son un grop des umans qu'un dia acabèren lhòcos,
ments macabres de poder.
Era pandèmia s'estenec, e deishèren d'èster umans.

E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres!

E tornen, e tornen, e tornen a abusar,
que ja sabem, qu'auem viscut, qu'ei ben sabut,
qu' a on i a poder tanben i a abús.

Van dera man, van dera man...
Van dera man, van dera man!

S'an contagiat totes es classes de mès ensús,
e van violant e vulnerant es drets des qu'encara èm umans.
Ei era hèsta der enganh ena nòsta tèrra,
va poirint-se d'impoténcia,
era vergonha se li minge eth pòc orgulh qu'auie sauvat,
e tot e atau, i a cada dia un abús nau.

Cada dia un omicidi, cada dia un que mòr de hame,
cada dia i a ua hemna que plore e un òme umiliat.
E un petit ath que li an arringat era enfància a garrotades.
E ua petita qu'ei forçada pera sua gràcia e eth sòn encant.

E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres!

E amen! Quan diden que toti vam a èster liures.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden que toti auram felicitat.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden qu'auem eth poder enes mans.
Tant eth, com tu o aqueth.

E amen!