To Treno (G '96) - Live

Το τρένο ερχόταν απ' το βορρά, στο Νότο πήγαινε στην
Αθήνα, σφύριζε πάντοτε μία φορά κι εμείς μετρούσαμε κι άλλο μήνα.
Με τα παράθυρα φορτισμένα σαν φιλμ που τρέχει και δείχνει
εσένα ξένος στους ξένους, βία εφηβείας σινεμασκόπ της επαρχίας.
Είκοσι μέτρα από το σύρμα και μια ζωή απ'
τη ζωή, ο Χάρης βλέπει το φως σαν κύμα ή να
πνιγεί ή να καεί.
Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα υγρά βαγόνια αλμυρισμένα
κι αποφασίζει να φύγει νύχτα, ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ρίχτα.
Σα να περνάει από ναρκοπέδιο, εκεί που φτύνουνε οι σκ
οποί, ο Χάρης σαν κινούμενο σχέδιο ανατινάζεται κι όμως ζει.
Τρεις μέρες γλίτωνε, Τετάρτη έφυγε μέχρι το Σάββατο τον είχαν φέρει.
Πώς το φαντάστηκε; σκουπίδι φύτρωνε στο πρώτο του άψυχο καλοκαίρι.
Μέρες παλεύαμε για να του πάρουμε ένα του γέλιο να μας
γλιτώσει, κανείς δεν το 'λεγε, μα όλοι φοβόμασταν, μήπως το τ
ρένο του εμάς σκοτώσει.
Δεν πίστευε, πως κάποτ
ε όλα αυτά θα τέλειωναν, βουνά από μερόνυχτα υψώνονταν μπροστ
ά του, μόνος σε μια ζεστή αγκαλιά στο γρήγορο
όνειρό του πήγε να σώσει την καρδιά κι έχασε το μυαλό του.
Σταμάτησε να μας μιλά, μόνο τους τοίχους
σκάλιζε και του μυαλού του τάιζε τα άγρια θηρία.
Πολύ δε θέλει για να δεις το θάνατο στ'
αστεία, αυτό το τρένο φίλε μου μεγάλη είναι ιστορία.
Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα υγρά βαγόνια αλμυρισμένα
κι αποφασίζει να φύγει νύχτα, ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ρίχτα.
Σα να περνάει από ναρκοπέδιο, εκεί που φτύνουνε οι σκ
οποί, ο Χάρης σαν κινούμενο σχέδιο ανατινάζεται κι όμως ζει.
Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα υγρά βαγόνια αλμυρισμένα
κι αποφασίζει να φύγει νύχτα, ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ρίχτα.