Frosin gríma

Skömmu fyrir sólsetur sé ég miðnættið sigla að
leita skjóls í minningum liðins tíma.
Varir mínar hreyfast, sérð þú það?
Andlit mitt sem frosin gríma.
Úr tóminu heyri ég spámannsins orð:
Dæmir þú aðra, er enginn tími til að elska?
Ég spyr með augunum: verð ég dæmdur fyrir morð
á sjálfum mér taki ég enga sénsa?

Ef ég þyrfti ekki að giska
ef ég þyrfti ekki að giska
myndi ég glaður játa
það sem ég gæti hafa gert.
Ef ekki væri þessi vissa
ekki væri þessi vissa
myndi ég glaður játa
það sem ég hef ekki gert.

Frá angurværum skuggum til verksmiðjufriðar
eru fuglarnir frjálsir? spyr ég sjálfan mig.
Því þó vindar blási er eins og þeim ekkert miði
með hlekki himins vafða um sjálfa sig.
Þegar húma tekur spyr ég hjarta í trúnaði
Hver er tjáning ástarinnar? Og það svarar: Þögnin
vissirðu það ekki, að ástin er tjáning þagnarinnar?

Ef ekki þyrfti að giska
ekki þyrfti að giska
myndi ég glaður játa
það sem ég gæti hafa gert.
Ef ekki væri þessi vissa
ekki væri þessi vissa
myndi ég glaður játa
það sem ég aldrei hef gert.