Afkar

ورس۱

یه اتاق کوچیک دارم که پنجرش
به بزرگی یه پرنده توی منظرس

به بزرگی یه لکه رو پیرهن سفیدت
یا نقش کوچیک توی داستان رفیقت

به بزرگی ستارت توی دنیای بلند
یا پوچ نبودن عدالت توی داستان کهن

به بزرگی یه مورچه که سره میزه نهارهه
مثلمون میجنگه منو تو نداره

به بزرگی فریاد یه بچه کوچیک
یا گفته های من از دردای روتین

به بزرگی امید توی روزنه ی نور
که فقط تداعی میشه واسه ادمای کور

به بزرگی جمله های کوچیک کتابم
که مسوبه این شبم راحت نخوابم

به بزرگی ترس از تغییرات کوچیک
یا ترس از مرگایی که موجبه عذابن

بزرگی یه قطره خون از تنت
که درمیاد بره کشف نون شبت

به بزرگیه قاشق یه ادم بزرگ
که هر شب شام میخوره نونو پلو

به بزرگی ارامش وسط جنگ بزرگ
یا به کوچیکه صدای یه نیش بزرگ

به بزرگی قدمام با پاهای کوچیک
یا شمایی که دارین اعتراضی بزرگ

به بزرگی کلمات کوچیک شعرم
یا به صداقت عمیق صدای اسمم

به بزرگی عشق مادر به فرزند
یا نفرت جناب رییس از کارمند

به بزرگی نگاه خاص تو من
یا سادگیه نگاه جالبم به تو

به بزرگی چیکه های اب تو دریا
یا کوچیکی لکه های نور تو فردا

به بزرگی سقوط از دل اسمون
یا سو استفاده دنیا از دل پاکمون

به بزرگی بوی گل بی جون تو لیوان
یا گل های خوشبوی از قفس بیزار

به بزرگی ارزش این نوشته های خوب
یا کوچیکی داستانی مزخرف دروغ

به بزرگی افتخار کوچیک برای من
یا داشتن تعدادی کلمه برای حرف

کلام

بدان در این کوچک و بزرگ ها تنها امید است تو را زنده نگه میدارد

ورس۲

بین اختلاف ادمای بزرگ تا کوچیک
بین فاصله ی صدای خودم تا گوشیت

بین چسبوندن اختلافات روزها تا شب
بین یکی کردن فواصل فرش تا عرش

بین راهی که بارون مجبوره طی کنه از ابر
بین ماهی که خورشید دید ولی نرفت

بین صدای قار قوری که میاد از شکم
صدای شکم سیری عاروق از دهن

به بزرگی شعرم یا کوچیکی ذهنم
دفه بعد مطمن تر برات قصه میگم

اگه زنده بمونم برا شب بخیرم میشم
اگه مردم صدام میگه که زنده م

میخوام رو پاهام بمیرم که بگی تونستم
تونستم شباهاتارو انباشته کنمو خودمو به صورت عجیبی توی شعرم استفاده کنم