Sobh Bekheir Iran

شد خزان گلشن آشنایی

ای پری کجایی

ای ایران ای مرز پر گهر

دشت بی فرهنگی ما
هرزه تموم علفاش
خوب اگه خوب
بد اگه بد
مرده دلای آدماش
دست منو تو باید این پرده هارو پاره کنه
کی میتونه جز منوتو درد مارو چاره کنه

صبح بخیر ایران

شناختی؟ همون صادقما
همون کودکی که می دؤیدش روبه فردا
همون فابریک خودت، ساخت وطنم
ببین جنس همسایه ت چی ساخته أ تنم
بی خیال، تو که سرت گرمه
به سیاست دورت، به دولت مردت
کجایی په بابا؟ همه ازت می ترسن
از صدقه سریت بم می گن تروریست رسماً
یادته مامان قصّه می گفت؟
ته قصّه همیشه آقا گرگه می مرد
می گفت خدا دوستت داره و همیشه باته
هر جای مینی بوس، فرشته دنبال راته
مامان رفت، امّا گرگه اینجاس
خدا دوستمون نداشت، اَه تف تُو این شانس
وای، نگاه کن آسمونو! آب جوبو
دود و دمو نگاه کن! آبرو رو... بردین لاشی
کم خورده ین أ گوشهٔ خاکش حاجی؟
ول شون کن، چطوره احوال خودت؟
هنو مغزا درمی رن أ مرزای دورت؟
تو که گربه بودی، په چرا کفتار شدی؟
مهر و صفا داشتی، حالا کف خواب شده ی؟
تو که همه چیتو دادی لااقل حواله بگیر
جا این که بشینی و گوزای هوایی بدی

چطوری پسرم؟
تو نشناخته ی مثکه، ایرانما
همون آس خاورمیانه، حکم طلا
چی کار کنم بچه هام زده ن بیراهه
نمی تونم ببینم چشاتو، روم سیاهه
من هنوزم سرزمین چهارفصلم
همهٔ گرگا دنبالم، من چهارنعل در
می رم از دست شون، از من نشون
نمونده دیگه توی این زمین گرد
به غلط پر شده م از عقاید فکر
تو چی می دونی ازم که چی گذشته بم؟
تیتر اخبارم ولی چی اومد سر دل؟
تو دل منو دیده ی می گی راه دشواره
ولی من رسیده م ته خطّ و بار پشت داره
ایرانی که می بینی أ تلخی تجربه هاش
غیر خدای بالاسر همه چپ شده ن باش

پر زخمه این تیکّه خاک، خودت دیده ی
می خوام مستقل شی، ولی جوون می دی
من بچّه هامو دوست دارم، عین تو پسرم
جورکش تونم هرچی خواست بیادش به سرم
تو هم برگرد برو جایی که ازش اومده ی
اینجا نداری جایی واسه ی موندن اخوی
نه، نداری جایی واسهٔ موندن اخوی
نه، نداری جایی واسهٔ موندن...