Duvardan Kalanlar

Alnındaki tüylerden duvara asılmış kızılderili
Yüzünde bin yılların acısı ve renklerin gelgiti
Alışmıştı, duvardaki güz kokulu dizeleri içine çekmeye
İyi dostumdu. Pek konuşmazdı benimle, anlardı
Bir vakitler bana üzüldüğünü söylemişti
Beni sevdiği için üzülürmüş
Duvarlara çarpan beni görür de bin yıllık aşkı gelirmiş aklına
Duygular duvarlara sığmaz; ya duvarlar yıkılır ya sen yıkılırsın derdi
Vazgeçmişti her şeyden;,yaşamın ağırlığından ya da gökyüzünün hafifliğinden
Bazen gözleri duvardaki dizelere takılır, derin bir ah çekerdi
Ben özlem diyecek olurdum
Gözleri birden yüreğindeki bütün esmerlikleri toplar da sanki
Duvarlarımda derdi, acılarla sıvalı yıkık duvarlarımda ölmek istiyorum

Kedi minik patileriyle kapıyı aralar, bizi dinlerdi
Sonra sessizliğin sesi, sonra parlak kağıda sarılmış tütün dumanının sessizce duvarlara değişi
Kedi kaçar, kızılderili susardı
Susar da dumanı gözleriyle içine çekerdi sanki
Kedi, kızılderili, ben ve o duvarlarındık
O pek konuşmazdı
Ürkek ve kaçışkan kırlangıçlar dönerdi parmak uçlarında
Gülüşünü, dudaklarından yüreğine taşımaya çalışırdı
O kadar alışmış ki yüreği, acıya ve duvarlara
Ne zaman gülüşü taşsa yüreğine
En kalın perdeleri örter, en kalın giysilerini giyerdi
Kedinin patileri bütün kapıları kapar, kızılderili ağlar, suskunluğuma çaresizlik karışırdı

Yıkıldım
Duvarlar da yıkıldı
Bütün asfaltları beyazlarla kaplayan karların altında kayboldum da sanki güneşi arıyorum
Kızılderili, bir çöp kenarı kartonunun solukluğunda
Duvarlarını arıyor 48 saattir; soluksuz ve uykusuz
Kedi okşandığı bütün ellerden kaçıyor
Agresif ve huysuz
Yapamaz ki! O da duvarlarında şiir olmayan hiç bir evde yapamaz
Artık hiç kimse uçuşan mutluluk balonlarını yürekleyemez
Ve hiç kimse gülüş biriktiremez gözlerimden
Hiç kimse
Gülüş