Έπαιξα κι Έχασα

Γεννηθήκαμε αντίπαλοι, ένας απ'τους δύο θα κερδίσει αυτή τη μάχη
Ξέρω είσαι πιο δυνατή
Μα η καρδιά μου δεν θα υποχωρήσει άμα δεν την σπάσεις
Βρήκα ένα μέσο για να εκφράζομαι, γάμα όσους λένε πως κουράζονται
Το κάνω για εμένα και για 'σένα και
Θα το φτάνα στα άκρα, μα τα άκρα μου όταν γράφω ανατριχιάζουνε
Δυσκολέυομαι να νιώσω αρχικά μα νιώθω μετά και μετά μετανιώνω (yeah)
Δώσε μου καιρό και θα με στρώσω (yeah)
Λέω αυτό το ψέμα λες και θέλω να γλιτώσω (yeah)
Ποια σεροτονίνη;
Δωσ' μου εκείνη την Αικατερίνη
Την έκανα στίχο και σύνθημα της απουσίας του έρωτα που 'χει ξεμείνει
Απ 'ολα τα όνειρα που με βαραίνουνε, θέλουνε να με γυρίσουνε πίσω
Πώς να γυρίσω την πλάτη μου, αγάπη μου, όταν δεν θέλω να προχωρήσω;
Τίποτα νέο δε παίζει, βάζω ό,τι έχω στο τραπέζι
Βλέπω τη μπλόφα σου και σ' ανεβάζω
Θα χάσω μονάχα μόνο όταν με ρίξεις και με δεις όπως μ' έβλεπες πέρυσι
Πιεστικό και ανώριμο, με έφεση στην πρόσθεση κι όχι στην αφαίρεση
Κι αυτή είναι η διαφορά μας, έψαχνα το άθροισμα και όχι τη διαφορά μας
Γράφουν άλλοι έτσι; Πες μου
Πόσοι συγκινήθηκαν απ' τα διάφορά μας,
Και αυτή είναι η συμφορά μας
Τραγουδήσαμε πριν ζήσουμε καν τα παράφορά μας

Μη με κρίνεις έχω ένα κενό να καλύψω
Μια Καλυψώ που με καλεί να γυρίσω
Και ενώ έχω μια Ιθάκη να ψάξω
Πάλι λιγύζω και είναι άθλος να αλλάξω

Έπαιξα και έχασα, έκατσα και έγραψα κάτι πανέμορφο μα δε την κέρδισα
Γιατί το ξέχασα, έπαιξα και έχασα
Έχεις δυο μάτια καφέ που δεν με νιώσαν ποτέ
Άρα πως θα με σκοτώσεις αν δε με έζησες ποτέ;
Έπαιξα και έχασα, έκατσα και έγραψα κάτι πανέμορφο μα δε την κέρδισα
Γιατί το ξέχασα, έπαιξα και έχασα
Έχεις δυο μάτια καφέ που δεν με νιώσαν ποτέ
Άρα πως θα με σκοτώσεις αν δε με έζησες ποτέ;

Διώξε με απ'την Ωγυγία, ρίξε με στη τρικυμία να πνιγώ
Ήταν να πεθάνω στη Τροία, μα εγώ δεν είμαι εύκολη λεία
Απ' όσα μου 'πες κατάλαβα λίγα
"Το μυαλό μου είναι τρύπα
Και δε μας χωράει και τους δυο"
Είπα και βγήκα, σαν να μη θέλω να σε ξαναδώ
Ξέρω περίπου, ένα κορίτσι που αγαπάω
Φοβισμένα σαν τα δευτερόλεπτα
Του πρώτου μύτου χόρεψε γύρω από το σπαθί μου
Κι άμα ξανά γράψω, έτσι χάρισέ το στο κορμί μου
Δέξου το επίθετο του Δήμου, και δε θα ξαναφύγω απ το νησί μου
Μα απαρνήσου με, και θα σε κάψω
Μη μου τσιγκλάς τις πληγές
Γιατί όσο κι αν θες
Κανείς δεν γλιτώνει απ' το χαρτί μου
Κρύφτηκες πίσω από τα τείχη, μα 'χω τύχη και διαβαίνω
Κανένας δεν σε ξέρει όπως σε ξέρω όταν φοράς το προσωπείο που λατρεύω
Και επιμένω πως κανέναν δε ξεγέλασες
Μα όλοι χαζογελάνε όταν δεν βλέπουν
Άιντε, στήσ' τα τσεκούρια
Δούρια να σου γκρεμίσω τα φρούρια
Θούρια άσματα γράφουν για μας
Αγάπη, πού πας και ψάχνεις καινούρια;

Μη με κρίνεις έχω ένα κενό να καλύψω
Μια Καλυψώ που με καλεί να γυρίσω
Και ενώ έχω μια Ιθάκη να ψάξω
Πάλι λιγύζω και είναι άθλος να αλλάξω

Έπαιξα και έχασα, έκατσα και έγραψα κάτι πανέμορφο μα δε την κέρδισα
Γιατί το ξέχασα, έπαιξα και έχασα
Έχεις δυο μάτια καφέ που δεν με νιώσαν ποτέ
Άρα πως θα με σκοτώσεις αν δε με έζησες ποτέ;
Έπαιξα και έχασα, έκατσα και έγραψα κάτι πανέμορφο μα δε την κέρδισα
Γιατί το ξέχασα, έπαιξα και έχασα
Έχεις δυο μάτια καφέ που δεν με νιώσαν ποτέ
Άρα πως θα με σκοτώσεις αν δε με έζησες ποτέ;