Havið sang

Havið sang um Føroyar í túsund, túsund ár –
brúðarsong og líksálm, sang um gleðibros og tár.
Ljóðið barst um skorarnar og fleyg um tindar hátt.
Havið sang um Føroyar ta longu heystarnátt.

Havið sang um Føroyar sítt eyma mjúka lag –
bivandi og higstrandi – og kvirr vit hoyrdu tað,
sótu still á sandinum og vistu neyvan av,
At vit bóru ástartrá til Føroya fría hav.

Havið sang um Føroyar, og havið syngur enn,
brýtur inn um skerstokk millum vásaklæddar menn.
Fýkur fon um tindarnar og hvirlast hvítt um drang;
syngur hav um Føroyar, sum havið altíð sang.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.
Fostraðir av brotinum og berginum í senn
líta vit í ódnina, vit havsins royndu menn.

Havið sang um Føroyar í túsund, túsund ár –
brúðarsong og líksálm, sang um gleðibros og tár.
Ljóðið barst um skorarnar og fleyg um tindar hátt.
Havið sang um Føroyar ta longu heystarnátt.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.
Fostraðir av brotinum og berginum í senn
líta vit í ódnina, vit havsins royndu menn.

(Fostraðir av brotinum og berginum í senn
líta vit í ódnina, vit havsins royndu menn.)

Hoyrt vit hava havsins dun frá fyrstu vøggustund;
og til tess vit berast út í deyðans langa blund,
lýða vit á íðubrot og sjóvarfalsins drátt;
eiga vit í barminum tí havsins megnarmátt.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld.