Istanbul Voice

واو

من اون پیاما رو خوندم رو گوشیت
می خوان ازم عکس، ولی تو شوکم
همه می خوان منو واسه ترکام
هیچکی دوستم نداره واسه خودم
یه کمی بی حس، یه کمی شاکی
نباشم رویاهاتو بگی با کی؟
متنفرم اَ مه و این بارون
متنفر اَ سفیدی راکی
برگردیم ایران، میرم رو زنی
کیرم تو مه و عکسِ دو نفری
کاش مث همه آدما
دوست داشتی بِکَنی برام بِکَنی
می زنم پیک و می خورم قسم
این آخرین نخی که میره تو ریه
ما کمیم، کاش می فهمیدی
مث گُل سَم، کفِ ترکیه
کج میشه باتلم، میرم تو قدیم
چرا هیچی نمی کنه عصبیم؟
میری تو گوشی ولی نی چپم
خودتم می دونی کسی نی شبیهم
ولی می دونم اینا نی عادی
نه تو این جایی، نه میاره ساقی
کنم پودر و کنمش قاطی
مجبورم شهرو ببینم پاتیل
تو می دونی معتاد به بدنتم
مریض عرق کی رو کمره
جوابمو نده نیاره برام
می بخشمت و می کنم بغلت
بغلم بودی تو مه و طوفانم
کجایی الان که لَنگ بوساتم
من می دونم بدت میاد اَ قرمز
من نمی زنم رگو وقتی تو وانم
بغلت کنم، آخرین شبه
تنها چیزی که دارم تو و رپه
منو می شناسی، چیزیو که بخوام
می گیرم حتی بگن قدغنه
رو تختی، خودتو می زنی به خواب
رو آرزوهام خالی کردی خشاب
ببین من هنوزم عاشقتم
ولی اومد روز تسویه حساب
بیدارت کنم، بزنی بام حرف
خیانت که درست نمیشه با حرف
آخر دِیه، برسم تهران
خودمو خفه می کنم با برف
بیبی تولدمه بیست و هفت
مهمونی نمی گیرم تو نباشی
دیوارو کنم با خونت نقاشی
هر زنی جنده اس، هر مردی لاشی
دوست ندارم پاشی
تیزی رو رگت، وقتی تو خوابی
ربان سیاه، قرصای آبی
پلیس کثیف، وسط لابی
چی می کنه خالیم؟
مستم الان نی حالیم
یا تو بمونی برام تا همیشه
یا بره تو بینی پودرای ساقیم