Fylaki

Το μυαλό σου είναι μια φυλακή, που το βράδυ μένει ανοιχτή
Σαν θα βγεις απ' τα κελιά σου, μην ξεχάσεις τα γυαλιά σου,
γιατί όταν επιστρέφεις θα' χει έρθει το πρωί.

Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ
κι όμως δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό.
Πατάς αμέσως το κουμπί, να λειτουργήσει το κουτί,
για να ξεφύγεις δήθεν απ' του άγχους τον πυρετό.

Υποθερμία έχει η ζωή σου, μα δε θέλεις γιατρό
και να μην ψάξεις τα συμπτώματά σου στο κινητό·
ψάξε στο μέσα σου, κολύμπα στης ψυχής τον βυθό
και πες στον φόβο σου: Φοβάμαι πως δε θα σε φοβηθώ.

Είσαι σίγουρος πως θέλεις νοσηλεία;
Να' σαι γερός, στ' αρπακτικά μη γίνεσαι εύκολη λεία·
έχεις για όπλο σου το πνεύμα, για ασπίδα την ψυχή σου·
θυμήσου, τι νόημα θα δώσεις στην ζωή σου.
Είναι το σπίτι σου μικρό και το ψυγείο σου παλιό,
είναι το ράφι χαλασμένο, το τοπίο θολό.
Κι εσύ γκρινιάζεις κι όλο θέλεις, θέλεις, θέλεις ξανά.
Θέλεις μια τέτοια ζωή; Πες μου τι θες αληθινά.
Ψευτοκουλτούρες σ' ενοικίαση τιμής λιανικής·
μόδες που έρχονται και φεύγουν, μα στερούν λογικής·
ψευδοποιότητα και λόγια φουσκωμένα, μεγάλα·
ζωή στο ψέμα, τι την θέλεις; σου' χω κι άλλα.

Κάθε μέρα που περνάει σα να' μαι σε φυλακή
κι αυτό που με τρομάζει στ' αλήθεια πολύ
είναι ότι σ' αυτή τη φυλακή η πόρτα είναι ανοιχτή,
όποτε θέλω μπορώ να βγω, μα με τρομάζει το έξω
και δεν θέλω να βγω.
Θέλω να βγω πριν να είναι αργά και η πόρτα κλείσει
και ζω για πάντα σε κελιά·
η εποχή δε βοηθά,
με θέλουν κλεισμένο μέσα με το στόμα μου κλειστό,
να γελάω, να χαίρομαι και να λέω ευχαριστώ
που είμαι κατάδικος σ' αυτή τη μούφα ζωή.
Εγώ θέλω να ζήσω μια ζωή που να' ναι ξεχωριστή·
όταν φύγω να με θυμούνται ακόμα,
σαν αυτόν που δεν είχε στόμα
που είχε tommy gun και βάραγε όποιον στεκόταν μπροστά.
Είναι ο δρόμος η αλήθεια, γι' αυτό μένουμε στον δρόμο,
δεν ξεχνάμε όσους φύγαν από βλάκα αστυνόμο
και για όσους φύγανε, κι όσους θα φύγουν στην πορεία·
δεν μπορώ να με σκέφτομαι να σου κάνω την κηδεία.
Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ·
κοίτα με πώς βράζω απόψε, βράζω απόψε απ' τον πυρετό.
Θέλω να βγάλω το μέσα μου, σαν να κάνω εμετό,
να αηδιάζω τους περαστικούς να δουν τι εννοώ.
Όταν λέω θέλω να φύγω από δω, θέλω να φύγω από δω·
να το κάψω το μπουρδέλο, να μείνει μόνο μπετό.
Θέλω να φύγω από δω, θέλω να φύγω από δω
να το κάψω το μπουρδέλο, να μείνει μόνο μπετό.

Ποτέ κανείς δεν έχει άδικο για τίποτα·
όλοι φωνάζουν δυνατά κι υποστηρίζουν τ' ανείπωτα.
Τ' αυτιά είν' ανοιχτά, μα δεν ακούνε·
κι αν κάτι πάει στραβά, όλοι εξηγήσεις ζητούνε.
Εγώ σιχάθηκα αυτή την κοινωνία που θες,
νομίζει πάει μπροστά, μα επιστρέφει στο χθες.
Εγώ βαρέθηκα να ικανοποιώ την τιμή μου,
εγώ δεν έχω τιμή, δεν ξεπουλιέται η ψυχή μου.
Ντροπή μου, σ' αυτή την τέχνη μου χρωστώ την ύπαρξή μου·
έχω μαζί μου οικογένεια την κάθε συλλαβή μου·
κάθε στίχο που γεννώ έχω παιδί μου,
σαν δραπετεύω απ' της ρουτίνας την υπόγεια φυλακή μου.

Το μυαλό σου είναι μια φυλακή,
που το βράδυ μένει ανοιχτή.
Σαν θα βγεις απ' το κελί σου, πέτα κάπου το κλειδί σου,
έτσι ξέρεις πως θα κάνεις το σωστό.

Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ,
τώρα κάνεις κάτι για αυτό·
πατάς αμέσως το κουμπί, για ν' απολαύσεις τη στιγμή
μιας σχέσης ξέγνοιαστης με τον αληθινό σου εαυτό.