2048
Δώδεκα Ολυμπιάδες ύστερα
Το ημερολόγιο σκίστηκε
Το έτος 2048
Η πόλη μου δεν χρειάζεται πυρηνικά
για να καταστραφεί
Σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή
Σαράντα απανωτές καραντίνες
και η Αθήνα μοιάζει Νέο Τόκιο
Ένοπλες ένστολες δυνάμεις
χαρίζουν γεύση καταστολής
σε όσους δεν το ζήτησαν
κυκλοφορούν και συναθροίζονται ανενόχλητες
Ο ιός της φοβίας και της τρομοκρατίας
εξαπλώνεται ραγδαία
σαν βιολογική καταστροφή
Στέκω και αγναντεύω τα ερείπια
εδώ που κάποτε έδρευε ο ναός
της παιδικής μας αθωότητας
Εμείς γυρνάμε με δίτροχα
και θεμελιώνουμε όνειρα
που τείνουν να γκρεμίζονται
Αυτοί γυρνούν με δίτροχα
και σπέρνουν τρόμο σαν τέρατα
Χτυπούν να μας σπάσουν τα δόντια
να καταφέρουν τα στόματα μας να σιωπήσουν
Χτυπούν να μας σπάσουν τα πόδια
να καταφέρουν να τα κάνουν να γονατίσουν
και μας αναγκάσουν να γυρνάμε
με τετράτροχα καρότσια
με όποιον τρόπο
Ο πράσινος πλανήτης έγινε πορτοκαλί
και τώρα μυρίζουν καμμένα τα σύνορα
και η στάχτες μιας νέας Πομπηίας
κάνουν τα μάτια μας να δακρύζουν
Η αξιοπρέπεια κρύφτηκε πίσω από μάσκες
και οι μασκοφόροι τριγυρνούν
ποδοπατούν τις στάχτες του τελευταίου δέντρου
στα σοκάκια που μικροί κυνηγιόμασταν
Τώρα μας κυνηγούν
Η ελπίδα πέθανε
και την τύλιξαν με ένα κομμάτι ύφασμα
που σηματοδοτούσε την ελευθερία
που μας στέρησαν
Ακόμα τρέχω στις άδειες λεωφόρους
με κομμένα φρένα και τα φώτα σβηστά
και μια φωνή στο κεφάλι μου
με έπεισε να αφήσω
για ακόμη μια φορά το τιμόνι
Το ημερολόγιο σκίστηκε
Το έτος 2048
Η πόλη μου δεν χρειάζεται πυρηνικά
για να καταστραφεί
Σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή
Σαράντα απανωτές καραντίνες
και η Αθήνα μοιάζει Νέο Τόκιο
Ένοπλες ένστολες δυνάμεις
χαρίζουν γεύση καταστολής
σε όσους δεν το ζήτησαν
κυκλοφορούν και συναθροίζονται ανενόχλητες
Ο ιός της φοβίας και της τρομοκρατίας
εξαπλώνεται ραγδαία
σαν βιολογική καταστροφή
Στέκω και αγναντεύω τα ερείπια
εδώ που κάποτε έδρευε ο ναός
της παιδικής μας αθωότητας
Εμείς γυρνάμε με δίτροχα
και θεμελιώνουμε όνειρα
που τείνουν να γκρεμίζονται
Αυτοί γυρνούν με δίτροχα
και σπέρνουν τρόμο σαν τέρατα
Χτυπούν να μας σπάσουν τα δόντια
να καταφέρουν τα στόματα μας να σιωπήσουν
Χτυπούν να μας σπάσουν τα πόδια
να καταφέρουν να τα κάνουν να γονατίσουν
και μας αναγκάσουν να γυρνάμε
με τετράτροχα καρότσια
με όποιον τρόπο
Ο πράσινος πλανήτης έγινε πορτοκαλί
και τώρα μυρίζουν καμμένα τα σύνορα
και η στάχτες μιας νέας Πομπηίας
κάνουν τα μάτια μας να δακρύζουν
Η αξιοπρέπεια κρύφτηκε πίσω από μάσκες
και οι μασκοφόροι τριγυρνούν
ποδοπατούν τις στάχτες του τελευταίου δέντρου
στα σοκάκια που μικροί κυνηγιόμασταν
Τώρα μας κυνηγούν
Η ελπίδα πέθανε
και την τύλιξαν με ένα κομμάτι ύφασμα
που σηματοδοτούσε την ελευθερία
που μας στέρησαν
Ακόμα τρέχω στις άδειες λεωφόρους
με κομμένα φρένα και τα φώτα σβηστά
και μια φωνή στο κεφάλι μου
με έπεισε να αφήσω
για ακόμη μια φορά το τιμόνι
Credits
Writer(s): Valiant Aloof
Lyrics powered by www.musixmatch.com
Link
© 2024 All rights reserved. Rockol.com S.r.l. Website image policy
Rockol
- Rockol only uses images and photos made available for promotional purposes (“for press use”) by record companies, artist managements and p.r. agencies.
- Said images are used to exert a right to report and a finality of the criticism, in a degraded mode compliant to copyright laws, and exclusively inclosed in our own informative content.
- Only non-exclusive images addressed to newspaper use and, in general, copyright-free are accepted.
- Live photos are published when licensed by photographers whose copyright is quoted.
- Rockol is available to pay the right holder a fair fee should a published image’s author be unknown at the time of publishing.
Feedback
Please immediately report the presence of images possibly not compliant with the above cases so as to quickly verify an improper use: where confirmed, we would immediately proceed to their removal.