Co Xenio Destrozado

Parece que isto está moi morto
que non habita en min ninguén
que me mirou de lado un torto
que superei os límites
que mañá non o hei ver distinto
nin direi outra vez será
que nin che importa nin che minto
e se me mintes éme igual.
Unha vez quixen sen motivos
Sen a menor das condicións
Coa independencia dos esquivos
e a lealdade das lexións
supediteime e soltei lastre
e vinme a cen metros de min
e superei aquel desastre
pero ante todo comprendín.
Que eu nin podo nin quero nin debo
volverme fiar
Da cultura da media verdade, da estafa
legal.
Que eu xa corto e deserto e me aparto de
toda moral
que aprendín moito máis cuestionando o
saber popular.
E xa virán tempos mellores
Que non choviu sen escampar
E só tes risas se tes dores
E non hai loita que librar
Que sempre houbo ricos e pobres
E as pulgas a can fraco van
Que a moito ruído, poucas noces
E onde hai fume o lume está.
E hai que gardar sempre das risas
Que non se mama sen chorar
Que non se pode estar na mi