Aspiracións Mínimas E Urxentes

Aspiramos porque choramos, pero nunca suplicamos
Cada noite emigradas, cada día no paro
En medio do frío, da pobreza enerxética
Prometimos tomar o control, expropiar as eléctricas

Subir aos postes da luz a Felipe González
Que sude o mono azul con Jorge Cremades
É vendetta, é que nos pon imaxinalo
É que aspiramos a un mundo sen patrón nin amos

Vamos, pavo, as que vivimos sen un chavo
As que comemos os marróns, as que curramos como escravos
Que morremos nas guerras para que gañe o capital
Mandaremos a Afganistán a Hillary e a Trump

Escoita, pardillo, temos a forza de Camilo
Pero non hai compaixón cos nosos inimigos
Apurade as oracións, probade coa represión
Non vos libra nin Obama, o voso tempo rematou

Non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
E dá igual o que quede por facer
Non viñemos ata aquí para desfalecer
Non, non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
Tomaremos o futuro, venceremos no presente
Máis que unha aspiración, é o mínimo e urxente

Que se agochen nas súas casas, que xa imos a por elas
Os pais do capital contra as fillas da miseria
Queremos rematar con esas noites en vela
E non supurar perdas entre vendas e cadeas

Aspiramos a borrar a tristura deses rostros
A non encher maletas nin de fotos nin recordos
Que un banco sen remorsos non deixe outro fillo orfo
Ao empurrar pola ventá ao seu pai xunto aos seus soños

Isto é unha carta urxente, como a de Marcos Ana
E cada aspiración é un conato de esperanza
Pra acabar con cada CIE e co xenocidio en Gaza
E que a muller camiñe á noite sen medo a ser violada

Busco o todo entre a nada, que eles sexan os que choren
Con esmolas non se come e xa farta pasar fame
Quixeron afundirnos, somos imparables
A farsa xa se acaba, desfrutemos da catarse

Non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
E dá igual o que quede por facer
Non viñemos ata aquí para desfalecer
Non, non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
Tomaremos o futuro, venceremos no presente
Máis que unha aspiración, é o mínimo e urxente

Non para, non, o rebumbio polas prazas
Que voguen polas rúas voces de mil argonautas
Conquista a subcontrata, comeza esa alianza
Non vendas o que penses nin por toda a súa prata

Eu estou onde ninguén máis está
Ven comigo para acá, non teño nada que celebrar
Todo por recuperar, tócanos ilusionar
Quero que non quede ninguén fóra, sen fogar

Como o Toni poño a miña ialma no exercicio
Son como un anxo caído en Tokio-3 entre os edificios
Busco un novo inicio, rachar cos artificios
Son o Pedro e teño a chave nestes versos pontificios

Achei a realidade afogado na rutina
Fago esgrima na tarima con dureza e disciplina
Con lágrimas de furia mais con forza saio á rúa
Con nada que perder, pois a loita continúa

Non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
E dá igual o que quede por facer
Non viñemos ata aquí para desfalecer
Non, non, non vale retroceder
Máis cedo que tarde tomaremos o poder
Tomaremos o futuro, venceremos no presente
Máis que unha aspiración, é o mínimo e urxente