Η Ζαχαροζυμωμένη

Στα όνειρα μου είμαι παιδί και κρατάω ένα μπαλόνι
Μα μου φεύγει απ' το χέρι το σκοινί
Έτσι ρωτάω τρομαγμένος τη γιαγιά μου
Άμα το μπαλόνι μου θα το φροντίζουν οι ουρανοί
Μου λέει πως, "Όσους αγ
καλιάζει ο ουρανός, να ξέρεις τους προσέχει καλύτερα προφανώς
Απ' όσο θα μπορούσαμε να τους προστατέψουμε εμείς
Είναι υπέροχα εκεί πάνω και να μην ανησυχείς
Αλλά να ξέρεις πως οι άνθρωποι ξεκινάμε
Μια πορεία απ' το μηδέν και στο μηδέν ξαναγυρνάμε
Κι όσο και να μας αρέσει η διαδρομή
Στα σύννεφα κάνουν γιορτή και μας φωνάζουν να πάμε
Για να γίνουμε βροχή, να πέσουμε στη γη αγνοί
Να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες όσων μετανιώσανε
Κι ύστερα οι πιο καλοί γίνονται άγγελοι
Κι από ψηλά προσέχουν τα παιδιά που μεγαλώσανε"
Εσύ γιαγιά είσαι εξαίρεση όμως, ότι κι αν γίνει θα σαι εδώ
Να με βάζεις να κοιμηθώ
Να με περιμένεις στο εξοχικό τα καλοκαίρια
Να πηγαίνουμε για μπάνιο και να τρώμε παγωτό
"Αυτό, λατρεία μου," μου λέει "δε στο υπόσχομαι
Δεν είναι ότι δε θέλω, είναι ότι δε μπορώ
Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκουραστώ
Και να δω και τον παππού σου που 'χω χρόνια να τον δω
Να μην ξεχάσεις μου λέει τα παραμύθια μας
Και τα παιχνίδια μας και θα είμαι πάντοτε εδώ
Θα γίνω μία βουκαμβίλια στην αυλή στο πατρικό
Τα καλοκαίρια να μυρίζουν σ' αγαπώ
Και θα 'ρχομαι στα όνειρα σου όπως τώρα
Που σε πεθύμησα και είπα να σε επισκεφτώ"
Εγώ γιαγιά όταν μου λείπεις τι να κάνω;
"Να κοιτάς στον ουρανό και θα σου χαμογελώ..."