Aerumnarum plenus

Czemu mi smutno i czemu najsmutniej?
Mamże ci śpiewać ja – czy świat i czas?
Oh! Bo mi widnym strój tej wielkiej lutni
W którą wplątany duch każdego z nas

I wiem, że każda radość tu ma drugę
Poniżej siebie, przeciw-radą łzę
I wiem, że każdy byt ma swego sługę
I wiem, że nieraz, błogosławiąc, klnę

Czemu mi smutno? Bo nierad bym smucić
Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień
By skryć, jak czego nie można odrzucić
By uczcić, czego wyciąć trudno w pień

Więc to mi smutno, aż do kości smutno
I to, że nie wiem, czy ten ludzi stek
Ma już tak zostać komedią okrutną
I spać, i nucić, śpiąc, "(To taki wiek!) To taki wiek!"
I spać, i nucić, śpiąc, "(To taki wiek!) To taki wiek!"
I spać, i nucić, śpiąc, "(To taki wiek!) To taki wiek!"

Więc to mi smutno, i tak coraz gorzej
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt
I nie wiem, czy już w akord się ułoży
I nie wiem, czy już kiedy będę syty

I nie wiem czy już będę mógł nie wiedzieć
Że coraz żywot mniej uczczony tu
Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć
Ze snu się budząc, "Wroćmyż znów do snu"