Birahe

بی راهه نیست طرف راه
زخم شرر ما می زنه به شرفت آروم باش
طعم خطر تاریخه تووی قلم ما
نه تو نیستی طرف حساب
زدم به پام زخم کمر راه رو
طناب اتصالمون نالید تو خلع دار
توخفا پیچید دور کمر ماری
که با ولع تموم میشد ولع ما
طلب قدرت شد ثمر راهمون
میخوایم همو بدریم
حالا یکی غلطه یکی طلبه رسیدن به شرفه
تف تو قلم خامی که وسط کویر میده خبر باغ
همون بهتره ادب لال
کاش کش میومدی تو جات عوض جا کشی
بگو زخم هنر رو نبره کاسبی
ما تیزی می ساختیم از قلم داغ
واقعیتم اینه که نرمه آینده ام
هستم تا ته تو خطر خاک
با این امکان کم که نرم گا
ورم پرچمای قدرت رو بکشید محکم به دهن شانس
جغرافیا پرسیدم اون جا کجاست
یه قطار چسبیده بود واگناش
تو گفتی عطش تو رو تو آرزوت جا گذاشت
شوالیه اسبشو کنار رود جا گذاشت
یه ناکامی عقب کام
سارا له شد تو جنگ طبقه ها
یه لیوان تراژدی رفت علی الحساب
پایین از گلو هامون تپشای نفس داس زایید
ترکای خونه های شهرک ما رو
مرگ همیشه خبر داغ بود
باشه علی نبره یاد
نگاهت همینو می گفت تو ی روز دفن
رفته حالا علی از زخم پا ها تا قتل سارا قبل مرگش
حماسه ی نظم آواز بردگی
از بیخ و بن غلطه ساز مامان
خونه چاک برداشت با دهن باز
من ترک نکردم فقط زدم به چاک
نامه ها رو می خوندم عقب تاریخ
هیچ فرمولی ندیدم که نبره باد
گل می باخت به دغل خار
همیشه خدمت نصیب خدمه هاست
گفتم فکر کردی رویا بی مرگه؟
صدف بدون مروارید سنگه
بپذیر مامان مروارید مرگه
تو بی رحم گفتی دنیا بی رحمه
دنیا بی رحمه
پخش شدن گل ها بی چتر
تو سقوط شال سرخابی رنگت
اما باز نفس کشیدی ویرونی ات رو
صورتت همون زن دیروز می شد
که با دندون کشیدی زخم شرف
تموم غمت نیرو می شد
هزار بار زد واقعه ما رو
ما بلند می شیم باز هزارم
هنر ما چیزی غیر این نبود
که بفهمیم کی می چرخونه سایه ی ما رو
می کشیم به چهار پایه هجا رو
که شعر بکنیم بارش دار رو
بیا بیرون از قاب زوال
کدوم صائقه زد خانه ی ما رو؟