Ghermez

مست الکل از غم آهن ها
خسته از اون از همه آدم ها
یاد گرفتم از ته ماجرا
رشد نکنم با مصرف باور هام
اون تو آسمون منم توی قصر
نور میده ولی همش توی شب
پر زد و اومد اومد روی تخت
اتاق پر پر پر بوی تن
میشم پا میدم دست به یه تصویر
میده خند با یه لب با یه معنی
میگم صلح میگه جنگ میگه زنجیر
میگم تو میگه من میگه تفسیر
تفسیر ها میاد میره تویه مغزم
منم سریع زدم بیرون در رو بستم
دیدم بیرون همه توی جنگن
اینا دو پا دارن ولی روی دستن
همه نورن دنبال سایه ان
همه سایه ها دنبال خاکن
خاک بوده برده ی آتیش
شعله ها که تشنه ی آبن
همه آبستن از انتظارن
همه عن کف این ارتفاعن
گشنه ولی کم اشتعاعن
یتیم بی کس مثل آدم
تو هم روی کولم داری سواری میگیری
همه سیب ها رو با انگور شرابی میچینی
میکوبی پوتکت رو رو سرم بیشرف منم
نیام و نرقصم باهات تو حرم حرم
بالت رو ببند بشین رو تخت بخند
با خ خار گل ریشه نور میشه دور ستاره پیشمون
که خاموش تو آغوش حکایت که شاید

نمیبینم ولی چشا بازه اصلا
نمیشینم نگو حساب باشه بعدا
سواری رو من نه سوارت شدم
من هوایی اومدم محال تو منم
سواری سواری میزنم قطاری قطاری بوق میزنم میدرم هوشت رو اووو میبرم میبرم
پیروزم پیروز این جنگ روانی
کوری کوری کوری دیده ی جهانی که ترجیح میده به نابینا بودن و خالص و خالص تر از سیاه بودم که کلاغ پیر آوارهای جنگی که شده قناری با بال های رنگی و رنگ های لجنیم رو ميمالم من به سر و صورتت و شب و ذوزنقه هاشو میکشم رو قلب و ضربان و خط ممتدش و تخت مستقل از امر و نهی و حد و ترس و قلع و قمع و میارم میخوابونت روش میگیرم لبت رو لبت رو میکنم پَرِت رو خفه شو خفه شو میزارم دَرِت رو بحران هویت ت ت ت تو هم و میکارم نطفه ی جنین خودم رو تویه تو و ذهن و فکر مریضت و بوی عود و تن و حس کریه تو محکوم به سکوت روزها و شبت و جنون تنش و هجوم جهش و
خشتکم رد پای جرم و قانونه
نفسم رابطه ی باد و بارون
رنگ ابرها میشه آرایشت و
این رعد و برق ها میشه آرامشت
آرامشت