O Thanatos Ki O Ouranos

Ο Θάνατος ξεπόρτισε, πάει σε καινούργια μέρη
Κι έφτασε στον τόπο μας μ' οδηγό του ένα αστέρι
Το 'κλεψε απ' τον Ουρανό και το φοράει στο μπράτσο
Με το δεξί κρατά πιστόλι, αριστερά το λάσο

Κι απειλεί τον Ουρανό να του τα πάρει όλα
Αν δε χωρέσει τις ψυχές που στέλνει στα κιβώτια
Θάνατε χωρώ μόνο όσους ήρθανε στην ώρα
Οι υπόλοιπες ψυχές θέλουν τα σπίτια τους ακόμα

Τους έβαλε στο χώμα μα το αίμα έγινε λάσπη
Να σε κρατά αργό, το πιστόλι σου άλλον μη βλάψει
Ο ήλιος μου θ' ανθίσει όπου ξερό έχεις αφήσει
Και το φεγγάρι μάρτυρας, να φύγεις ως τη δύση

Αλλιώς θα σ' εγκλωβίσω σε βροχές και καταιγίδες
Σε χιόνια θα θαφτείς μαζί με όποιο παιδί μου πήρες
Κι εκεί θα σε τυφλώνει όλη η λάμψη τους στο χιόνι
Να σου θυμίζει πως το φως του κόσμου δεν τελειώνει

Ποιος το' λεγε μωρ' αδερφέ, να μας χωρίσει ο χρόνος

Ο Θάνατος κι ο Ουρανός, οι δυο Θεοί μαλώνουν
Γιατί ο χρόνος ειν' τεμπέλης και στην τύχη τα 'χει αφήσει
Ο χρόνος που παλιώνει φεύγει, πίσω δε γυρίζει
Κι ο νέος τις ψυχές που έφυγαν πέρσι δε γνωρίζει
Το θέμα είναι όλοι εμείς να τους θυμίζουμε τα νιάτα
Τ' όπλο μας στον θάνατο είναι να του χαμογελάμε
Στον ουρανό που θύμωσε τη ζέστη στις καρδιές μας να φυλάμε
Και το χρόνο τεμπέλη μην κρατάμε

Ζούμε καιρούς που ο ήλιος κουράστηκε πια ν' ανατέλλει
Η μάντισσα πάν' στο βουνό είπε Θεέ μου, δε θέλει να ξέρει
Ο αόρατος πόλεμος είναι ορατός μα του κλείνεις τα μάτια
Ειν' όλα ξεκάθαρα αν πάεις για τον πόλεμο
Χωρίς το μίσος που σπέρνουν στης γης τα χωράφια
Κι ειν' τα συμφέροντα η λέξη η χειρότερη που τη σωπαίνει για όλες
Μ' ένα κομμάτι ψωμί ή ένα κομμάτι χρυσό
Πώς περάσεις του Αχέροντα όχθες
Φορές συλλογίζομαι ότι είμαστε κούτσουρα
Που μας σκαλίζουν να μείνει η ψυχή μας γυμνή
Στον παγετώνα που ο χρόνος κι ο θάνατος
Βάζουν τον Ουρανό να τους αμυνθεί

Μεγάλο το κάδρο για να' χεις εικόνα
Χαμένος στον κόσμο με σπίτι τη Γη
Ο φόβος του ανθρώπου είναι ο χρόνος
Ο θάνατος και χωρίς στέγη να 'ρθουν κεραυνοί
Αυτό μας κρατά στη βαρύτητα κάτω
Γι' αυτό και πετάνε μονάχα οι Θεοί
Πολεμάνε το φόβο όσο εμείς πολεμάμε
Το ίδιο μας το είδος για μια φυλακή
Που θα μοιάσει μεγάλη
Εκεί να στοιβάξουμε όλο μας
Το είναι στης σκόνης το ράφι
Να λέμε ιστορίες γι αυτά που μας φύγαν
Από το παράθυρο όταν πέρναμε αέρα
Φτιαχτήκαμε να 'μαστε ελεύθεροι
Μα στις ανάγκες που φτιάξαμε βάλαμε βέρα
Και τώρα οι Θεοί αποφασίζουν για μας
Γιατί ο χρόνος κι ο θάνατος πια δε μας θέλουν πατέρα

Ο Θάνατος κι ο Ουρανός, οι δυο Θεοί μαλώνουν
Γιατί ο χρόνος ειν' τεμπέλης και στην τύχη τα' χει αφήσει
Ο χρόνος που παλιώνει φεύγει, πίσω δε γυρίζει
Κι ο νέος τις ψυχές που έφυγαν πέρσι δε γνωρίζει
Το θέμα είναι όλοι εμείς να τους θυμίζουμε τα νιάτα
Τ' όπλο μας στο θάνατο είναι να του χαμογελάμε
Στον ουρανό που θύμωσε τη ζέστη στις καρδιές μας να φυλάμε
Και το χρόνο τεμπέλη μην κρατάμε