COPROLALIA

Η πρώτη βρισιά που 'μάθα, το "μαλάκα"
Καπάκια τα "πούστης", "πουτάνα", "σκατά"
Ήμουν τόσο μικρός, δείχναν να 'χούνε πλάκα
Γι' αυτό και ήθελα να τα λέω φωναχτά

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά
Όπου είπα "μαλάκα" σε ξένους μπροστά
Δεν ήξερα πως συνεπάγεται φάπα
Αφού οι μεγάλοι το λέγαν συχνά

Θα 'μουν δε θα μουνα πέντε χρονών
Όταν είπα ρε πούστη στο γιο της γειτόνισσας
Ήταν δώδεκα και εγώ αγχώθηκα
Ήταν κακό, λέει, αυτό που ξεστόμισα

Γιατί λέει, το στόμα μου βρώμισα
Τον στεναχώρησα και "θα το πει"
Του 'πα συγγνώμη δεν το 'θελα
Πήρε το Zelda μου, αφού αυτό δεν αρκεί

Ήμουν δέκα όταν συμμαθητής μου, ο Κόλλος
Μου λέει για ένα γλυκό που 'χε βρει
Από σοκολάτα και σαν καρεκλάκι
Το λένε "πουτσάκι" κι αν θες δοκιμή

Θα πας σε αυτό το γνωστό μαγαζί που 'ναι εκεί
Και μου δείχνει το που, με είχε ψήσει πολύ
Ευτυχώς όταν πήγα και το 'πα
Απλώς γέλασε ο πωλητής

Κάπου εκεί
Ήταν και τότε που έμαθα τι είν' το μουνί
Πρώτη επαφή, τραυματική -και εξηγώ-
Σε μαγαζί, μια υπάλληλος κι ένα μωρό

Να το πειράζει κι αυτό να γελά
Ως εδώ όλα καλά, γαργαλά το παιδάκι
Μα όσο γαργάλαγε πάνω από το κορμάκι
Του 'λεγε "θα σου βαλσαμώσω το μουνάκι"

Να μη παρεξηγηθώ, δεν έγινε κάτι μεμπτό
Απλά όταν έψαξα τις λέξεις έπαθα ένα καρδιακό
Ήμουν μικρός κι έτσι το πήρα ως κυριολεκτικό
Άλλωστε ούτε που 'χα δει, μόνο σ' ένα περιοδικό

"Αφιέρωμα στο σεξ", δεν ήταν και κάτι hardcore
Βυζιά, πεσμένες πούτσες και μουνιά
Ένιωθα ωραία που τα 'βλεπα όλα αυτά
Μα δεν ήξερα γιατί, σαν να είχα μπερδευτεί

Όταν μετακομίσαμε έπαιζα μπάλα πάρα πολύ
Νομίζεις πως το κάνει για παιχνίδι το παιδί
Εγώ τουλάχιστον το ζήταγα γιατί ήταν το μέρος
Που θα βρίζαμε, όντως εκεί είχαμε εκτονωθεί

Εκεί τα πράγματα βαρύνανε απότομα
"Γαμώ τη μάνα σου" και όλα τα παρεμφερή
Ευφάνταστα καμιά φορά, όπως ο "πουτσογλείφτης"
Το πιο κουλ παιδί, αυτό που έβριζε πολύ

Μα ακόμα και εκεί δεν είχαμε πιάσει τα θεία
Άργησα να ρίξω την πρώτη μου Παναγία
Το άκουσα πρώτη φορά γύρω στα δεκατρία
Περάσαν δύο χρόνια, ήμουν βαθιά στην εφηβεία

Κι όταν έγινε η αρχή, δεν υπήρχε επιστροφή
Ήτανε παιχνίδι να 'μουν βλάσφημος πολύ
Η ανάγκη να ξεφεύγω απ' τον κανόνα τόσο-όσο
Μια ψεύτικη ελευθερία που 'ταν αρκετή

Μέχρι τα δεκαοχτώ όλo αυτό είχε εξελιχθεί
Στο να θέλω να προσβάλλω ότι είναι στη κορυφή
Ένιωθα ότι είναι σωστό, χώρια που 'ναι απλά λέξεις
Και τι να τις κάνεις αν δεν μπορείς να τις παίξεις;

Μα δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά και κάτι πιο βαθύ
Όταν ήμουν πιο μικρός δεν είχε προσδιοριστεί
Μα ήταν το γιατί να έχει κάπως οριστεί
Ποιες λέξεις θα 'ναι αυτές που έχουνε κακιά μορφή

Γιατί έβλεπα πως γέλαγα όταν με έλεγαν μαλάκα
Κι αν έβριζαν τη μάνα μου δεν πείραζε πολύ
Αλλά πόναγε όταν έλεγαν, έστω κι αν ήταν πλάκα
Ότι δεν με είχαν φίλο ή ότι έτρωγα πολύ

Και πόναγε πιο πολύ όταν μετά στην εφηβεία
Θα βίωνα την απόρριψη ή την βία της παιδείας
Όταν ο καθηγητής θα χλεύαζε την ασχολία μου
Ή όταν αρνιόμουν τη θρησκευτική λατρεία

Και κοντεύω τα τριάντα, πια δε βρίζω και πολύ
Μόνο όταν έχω νεύρα, τότε βρίζω σαν παιδί
Λέω τις λέξεις όπως είναι, χωρίς να 'χουν σημασία
Πούστη, πούτσα και μαλάκα και πουτάνα και μουνί

Και οι γύρω μου μου λένε κοίτα να σοβαρευτείς
Αυτοί που ακόμα και στο τώρα αράζουνε στη TV
Που πάνε εκεί που πάνε όλοι και δεν ξέρουν το γιατί
Λένε πως είμαι ασόβαρος γιατί βρίζω πολύ

Αυτοί που μόνο στερεότυπα εξαντλούν στην ομιλία τους
Είσαι σαν Αλβανός, σαν χοντρός, σαν γύφτος
Που βγάζουν συμπεράσματα απ' τη μικρή εμπειρία τους
Άμα δεν είναι όπως θα πρέπει, σβήσ' τον

Γιατί είναι οκ να σου κρίνουν την εμφάνιση
Ή τις επιλογές σου αν το κάνουνε ευγενικά
Μα αν πεις συγγνώμη, αλλά το γράφω στην ψωλή μου
Θα είσαι αυτός που έχει το πρόβλημα τελικά