MRSA (feat. λ.ο.σ.)

Πάνω στο γραφείο έχω ένα βιβλίο
Δεν το 'χω διαβάσει
Δεν έχω διαβάσει ό,τι έχω αγοράσει
Αυτό θα 'ταν αστείο

Απλά το 'χα πάρει για το ωραίο θέμα
"Το γελοίο ως πολιτικό εργαλείο"
Κι όλο θέλω κάπως να το αρχίσω
Μα έχω άλλα βιβλία που 'ναι ήδη πίσω
Θα το κυνηγήσω να τα συνέχισω
Ή να τα παρατήσω

Τα μουσικά μου συνέχεια πάνε πιο πίσω
Κάθε κομμάτι μου το παρατώ πριν το χτίσω
Κάθε μου θέμα πιο αδύναμο
Κάθε μου κάθετο στοίβαγμα λέξεων
Που πρεπε να ναι για ίσο
Σκοτώνει και λίγο
Απ' αυτό που 'ναι ελεύθερο σ' αυτο που κανω
Κι αυτό το πληγώνει
Αυτό που κάνω ματώνει

Πάνω απ' τη Γη
Ένα πάπλωμα τόνοι από αμφιβολία
Και πες μου εσύ πως να κάνω την αμφιβολία
Να μην θυμίζει δυστυχία

Έχει ανάγκη κάπου να πιστέψει
Όποιος καταφεύγει στη λατρεία
Όχι μόνο στη θρησκεία
Αλλά και σ' ανθρώπους
Εκεί θα γίνει η μαλακία

Είναι η αδυναμία
Που 'ναι ταυτισμένη με το άτελες
Και δεν είναι λάθος, μα τεχνοτροπία
Σαν το κράκελε

Σου 'χω μια συμπάθεια
Αν ήσουν 10 στο 2003
Και σ' είχα ρωτήσει
Αγαπημένο παίχτη Εθνικής Γαλλίας
Και ενώ όλοι λέγαν ή Zidane ή Henry
Εσύ απάντησες μόνος σου "Makélélé"

Υπάρχει μια ακούσια αλήθεια
Όταν άκους ένα "πού 'σαι τρελέ;¨
Αντίστροφη του αν θα τα πειτε οντως
Ή ένα μπόυμερανγκ στο "θα τα πούμε ρε"

Και απαιτείς να 'ναι δίπλα σου όλοι
Μα δίπλα σου όντως δε θα 'ναι κανείς
Κι ας είστε μαζί
Είναι το σύστημα τέτοιο
Που ήθελε να μάστε ξένοι, αλλιώς πως θα ζει

Όλοι είμαστε χαζοί
Απλά έχουμε ένα θέμα που 'χουμε expertise
Και εκεί φτύσαμε αίμα, δεν ξέρει κανείς
Αλλά sorry, μα δε νοιαζεται κανείς

Γιατί έχεις ξεχάσει από μικρό παιδί
Πως είναι το να ζεις
Από ανάγκες άλλων
Κι όχι τις δικές σου
Έχει δυστυχώς αντικατασταθεί
Και έχει χαθεί

Όχι δε σ' ακουμπώ
Σα να 'χεις σταφυλόκοκκο
Μα από 'δω, μακριά παρατηρώ
Κι ας με λένε ιδιότροπο
Απλά κοιτώ, δεν ενοχλώ
Πριν καταλάβεις θα χω φύγει
Και

Όχι δε σ' ακουμπώ
Σα να 'χεις σταφυλόκοκκο
Μα από 'δω, μακριά παρατηρώ
Κι ας με λένε ιδιότροπο
Απλά κοιτώ, δεν ενοχλώ
Πριν καταλάβεις θα χω φύγει
Και

Και ενώ συνεχίζω απεγνωσμένα
Να προσπαθώ με ένα κουρελιασμένο σάβανο
Να στιλβώσω αυτό το σάπιο κουφάρι
Το μόνο που καταφέρνω έως τώρα
Χωρίς να το παίρνω χαμπάρι
Είναι να γεμίζω το αμπάρι με φύρα
Καθόλου σιτάρι, μονάχα ήρα

Στην αρχή
Με περίσσειο σθένος και χάρη
Θα ρίξω όλο το φταίξιμο
Για το ότι τα βρήκα μπαστούνια
Στη μοίρα

Δεν υπολογίζω τα μιλούνια δικά μου καμώματα
Μέχρι που η φύρα στα μπούνια φτάνει
Για να ξεστομίσω με μένος ένα
"Γαμώτο σου Φάνη!"

Ώστε την ίδια ακριβώς αυτή στιγμή
Θε να ακούσω πιο καθάρια κι από νεκρική σιγή
Να αντηχεί
Στου κρανίου μου τα εσωτερικά τοιχώματα
Το μυαλό με μία στεντόρια φωνή
"Σπιούνε δε λέμε ονόματα!"

Αυτό το μυαλό που δεν έχω καταφέρει ποτέ να κερδίσω
Επειδή πάντα θα βρει έναν τρόπο
Το παιχνίδι να παιχτεί στο δικό του τερέν
Του λέω
"Δεν μπορεί, όμως κάποιος πρέπει να φταίει"
Μου λέει
"Αυτό το ξέρει μονάχα ένας Θεός"
Ωραία λοιπόν, ρωτάω "Ποιος ακριβώς;"
Και απαντάει
"Αυτός, 1-0"

Για μισό!
Μοιάζει να είναι έγκλημα με υπερχειλή υποκειμενική υπόσταση αυτό
Μόνο που αδυνατώ να αντιληφθώ το μέρος που
Πραγματικά λαμβάνει το όφελος
Κι αν τελικά το όφελος είναι κάτι το υπαρκτό
Περισσότερο θα 'λεγα μου θυμίζει αυτογκόλ

Γι' αυτό δεν πανηγυρίζεις λοιπόν
Ωπ, μη ξεχαστώ!
Πρέπει να τηρηθεί το ρακόρ
Να ξαναγεμίσω με φυστίκια το μπωλ
Να καταναλώσω από το μπουκάλι το αλκοόλ
Να διορθώσω με φελιζόλ το ντεκόρ
Και για την ατμόσφαιρα να ψεκάσω άφθονο
Aerosol

Όχι δε σ' ακουμπώ
Σα να 'χεις σταφυλόκοκκο
Μα από 'δω, μακριά παρατηρώ
Κι ας με λένε ιδιότροπο
Απλά κοιτώ, δεν ενοχλώ
Πριν καταλάβεις θα χω φύγει
Και