Autokinitodromos

Σκέψεις και σκέψεις και σκέψεις, δε βρίσκω μία αλληγορία
Που να ταιριάζει σε αυτό το κομμάτι, βρήκα μονάχα μιά μελωδία
Κι έκλεισα τα μάτια, μου θύμισε αμάξι
Μου θύμισε βράδια που έχω πετάξει
Στο πίσω κάθισμα κάθε φοβία κι έχω κολλήσει το πόδι στο γκάζι
Έχω μια τάση να καίω το σήμερα για να ζεσταίνω τις μνήμες του χθες
Γιατί οι νότες για 'μένα δεν είναι απλά μουσικές, είναι στιγμές
Δώσ' μου ένα σι για κάθε σιωπή, δώσ' μου ένα λα για κάθε μου λάθος
Την ανασφάλειά μου σύνδεσε στον ενισχυτή
Λένε πως γράφω για έρωτες πάντα αλλά εγώ έχω ερωτευτεί
Το παρελθόν μου σαν σύνολο, άρα ποιος απορεί που γράφω γι' αυτή
Ενώ δεν έχει να κάνει μ' αυτή, γιατί αυτή είναι κάθε αυτή
Έχει να κάνει μ' εμένα και το πώς συνδέω ανθρώπους με την εποχή
Υλαγιαλή, έτσι την είπα γιατί είναι όλες οι μούσες μαζί
Έχει στοιχεία από εφηβία και μια φορά μου 'χε εκμυστηρευθεί
Πως είναι από αλλού, όχι απ' τη Γη, απ' τον πλανήτη Χθες κι ότι εκεί
Είσαι για πάντα παιδί, κι όταν φύγει, μου λέει, θα πάρει κι εμένα μαζί
Πέφτει στο τζάμι βροχή κι ενώ πατώ το κουμπί, δεν ξεθολώνει
Μάλλον είναι η ματιά μου θολή, μάλλον τα σκάλισα πάρα πολύ
Όταν νυχτώνει και ο δρόμος καλεί, κάθε μου μνήμη αναβοσβήνει
Σαν απελπισμένα φανάρια πορτοκαλί (γιατί)

Η Σκύλα μου κι η Χάρυβδη δεν ήταν τέρατα
Ήτανε άνθρωποι που αγάπησα απέραντα
Κι ήμουν εγώ το τέρας που έφυγα
Πώς ν' αγαπήσω εμένα έπειτα

Απόψε είμαι ολομόναχος
Εγώ κι ο αυτοκινητόδρομος
Το μυαλό μου χαμένο και άστατο
Το όνειρό μου χυμένο στην άσφαλτο
Κι έχω το πόδι μου κολλήσει στο γκάζι
Το τι ήθελα να γίνω χθες δε με νοιάζει
Το μυαλό μου χαμένο και άστατο
Το όνειρό μου χυμένο στην άσφαλτο

Λεωφόρος αναμνήσεων κι ανησυχίας δρόμος
Λεωφόρος Κηφισίας, 3 προ μεσημβρίας μόνος
Λεωφόρος υπερέντασης κι αμηχανίας συγχρόνως
Λεωφόρος, οκτάνια, γκάζια και δάκρυα και πόνος
Είναι όμως μια πόλη που καίγεται πίσω απ' τ' αμάξι
Κάθε μας όνειρο είναι υγραέριο, κάθε μου στίχος το έχει ανάψει
Κάθε μου λέξη είναι μια σπίθα, κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη
Έχει μια βλέψη τον κόσμο ν' αλλάξει
Γι' αυτούς που η ελπίδα τους έχει πετάξει
Δε μου κόψαν τα φρένα εμένα, δε θα με γράψουν σαν κάποιο δυστύχημα
Ήτανε 2 υπέροχοι στίχοι μα το ηχοσύστημα είχε παράσιτα
Και τώρα χάθηκαν σ' ένα ξημέρωμα τόσο κοινό σαν κάθε άλλο
Σ' έναν ουρανό κενό που αφήνει το μυαλό να το
Ζωγραφίσει με φαντασία και το φεγγάρι βάφεται κόκκινο
Όταν βρει το κεφάλι τιμόνι, ο αερόσακος δε λέει να ανοίξει
Το κρανίο ραγίζει σαφώς και βγαίνουν οι εμμονές μου σαν φως
Με το δεξί μου χέρι αλλάζω τις ταχύτητες αυτού του φωτός
Με το στυλό μου όταν σου γραφω και μπαίνω στον νου σου συνοδηγός
Ίσως η αλληγορία να πέτυχε και να 'χω γίνει κατανοητός
Ίσως να βρουν τα συντρίμμια μας
Σ' ένα χαρτάκι που γράφει πως θα επιστρέψουμε
Σαν δυό φαντάσματα που τριγυριζουνε στις λεωφόρους της πόλης εντός
Βρέχει χαλάζι τα λάθη απόψε
Οι άγγελοι κόβουν τις γλώσσες των αμαρτωλών
Γίνεται το αίμα στα χείλη κραγιόν, ας πιούμε στο ψε-
Ματάκι πώς θα επιστρέψουμε σαν 2 φαντάσματα που τριγυρίζουνε
Στις λεωφόρους των μοναχικών, σαν να μην ήμουν ποτέ μου απών (γιατί)

Η Σκύλα μου κι η Χάρυβδη δεν ήταν τέρατα
Ήτανε άνθρωποι που αγάπησα απέραντα
Κι ήμουν εγώ το τέρας που έφυγα
Πώς ν' αγαπήσω εμένα έπειτα

Απόψε είμαι ολομόναχος
Εγώ κι ο αυτοκινητόδρομος
Το μυαλό μου χαμένο και άστατο
Το όνειρό μου χυμένο στην άσφαλτο
Κι έχω το πόδι μου κολλήσει στο γκάζι
Το τι ήθελα να γίνω χθες δε με νοιάζει
Το μυαλό μου χαμένο και άστατο
Το όνειρό μου χυμένο στην άσφαλτο