An Der Lecht

vandaag zag ik het donker worden
vanwaar ik zat in het café
het gebroken zwart van mijn gedachten
spoelde over alles heen
en stopte bij het vale licht
van gele lampen aan de muur
rondgestrooid in zwakke gensters
uiteengespatte bollen vuur

de straatlamp sproeit de rode regen
een blauw licht zwaait over en weer
zaait zoveel onrust en onweer op je gezicht
de beeldbuis toont de stenen regen
de blauwe lichten zwaaien weer
zaaien de zoveelste keer onmacht op je gezicht

mais ça fait rien

het loopt volledig uit de hand
de haat teert als een lopend vuur
loopt door de stad en de straten
het golft af en aan
de buitenwereld van dit land
houdt zich schijnheilig aan de kant
doet of zijn neus bloedt
en laat alles rustig begaan

mais ça fait rien
mais anderlecht

nog altijd geen recht op je stem
nog altijd niet kunnen kiezen
of delen of dealen of leven
of weten waarom je hier bent
je redenen worden niet gehoord
de uitleg is allang weer klaar
de laatste bruggen begeven
en worden verbrand

mais ça fait rien
lailailai lielala lailailai lielala lailailai lalalie
mais anderlecht
lailailai lielala lailailai lielala lailailai lalalai

ik zie alleen zwarte miserie
de lege bodem van de ziel
en het bierglas op de tafel
waarop verdriet in plassen drijft
dat later dan toch van de rand valt
een hele eeuw gevoelens kwijt
en zoveel generaties kwijt