Οι Επικίνδυνες Μέρες μιας Εφηβείας Αιχμηρής

Μέχρι να πούμε το μοιραίο μας αντίο ή
έστω μέχρι ο κόσμος λίγο να μας νιώσει,
της παιδικής μας αθωότητας το άσπρο κρασί,
θα μας μεθά και ας είναι αργά για να μας σώσει.
Με βαραίνουν κάποιες σκέψεις, που θα πλήγωναν τους πάντες,
αν λέξεις τις είχα κάνει, για αυτό τις θάβω β
αθιά στο μυαλό και όταν ξυπνάνε,
φοβάμαι πως θα εκραγώ και
γράφω για να ξεχάσω και ας τα θυμάμαι νερό.
Έτσι όταν έχει πανσέληνο γράφω τέρατα,
για τα πνεύματα που τριγυρνούν μέσα στου νου μου τα πέρατα.
Κάποτε είπα, πως για σένα αν έγραφα θα ξημέρωνε νύχτα
και τα χειρότερα λόγια μου θα σου έλεγα.
μα θα'λεγες πως δε σ'απογοήτευσα ποτέ και πως σου λείπω,
το ίδιο έργο πάλι, μ'άλλο τίτλο.
Μα τα ψέματα και τις υπερβολές, έχε τα μάτια στο πάτωμα,
όταν λες γιατί κουράστηκα λίγο.
Κι'όσα απόψε σου'χω πει, παρ'τα όπως θες, αντίο.
Εμείς οι δύο δε μιλάμε για το ίδιο πράγμα πια.
Δε ξέρω τι βράζει μες το νερό μου, ξέρω όμως ότι βράζει το μ
υαλό μου και έχω ήδη πει πολλά.

(Απόψε)
Αν χόρεψα για μένα, ίσως για πρώτη μου φορά,
ήταν μια νύχτα που είπα λίγο πιο πολλά, απ'όσο πρέπει.
Να ξέρεις πως γελά κρυφά εκείνος που πονά,
επειδή η ομορφιά στο χαμόγελο του επιτρέπει.
(Απόψε)
Αν χόρεψα για μένα, ίσως για πρώτη μου φορά,
γιατί κάποιος μου έριξε κάτι στο μπουκάλι,
να ξέρεις πως πονά κρυφά όποιος χαμογελά,
επειδή η ομορφιά στο χαμόγελο το επιβάλει.

Αν σε πόνεσαν όσα ακούς, είναι τιμή σου.
Να σε βαραίνουν τα αισθήματα μια αναίσθητη εποχή.
Και όσοι δε ξέρουν από πόνο,
δε χορεύουν στων βασανισμένων και των ξεχασμένων τη γιορτή.
Μα απόψε έχω μουδιάσει τόσο, που θέλω να δώσω το λόγο
λίγο στα φαντάσματα, που τρέχουν στο ξέφωτο,
να μας πουν τι βρίσκουν τόσο ακαταμάχητο
κι'όσα χρόνια και αν περάσουν θα γυρίζει πίσω εδώ.
Γιατί εμένα μου'χει λείψει η ζωντάνια κι η θλίψη,
της μουσικής που σε κάνει να θες να φωνάξεις πως ζεις
και να τσακωθείς για όσα θες δικά σου.
Μου λείπουν οι επικίνδυνες μέρες μιας εφηβείας αιχμηρής.
Και στο μνήμα μου, στη τσέπη, στο κοστούμι μου,
θα πάρω το τελευταίο "άσε με" που μου'πες,
γιατί όλα τελειώνουν, όλα είναι κύκλοι και μαραίνονται,
όλα όσα έχουμε, αυτοκτονούν οι Μούσες.
Και το αίμα τους, επάνω στο φόρεμα έχει στεγνώσει.
Πριν να νυχτώσει, τη στερνή σου γνώση, καλλιτέχνη μέχρι κάποιος να σ
ε νιώσει, γράφε.
Αυτό είναι τέχνη, να ματώσεις στο σταυρό, ώστε άλλος να μη ματώσει.
Και όσα άσχημα βιώσεις, να του βγουν σε καλό.
Οι τύψεις δε ζουν στο μυαλό, ζούνε κάτω απ'το κρεβάτι.
Για αυτό κοιμάμαι με το πάπλωμα ως τη μύτη
και έχω ένα μάτι στη ντουλάπα μου, μέχρι να κοιμηθώ.

(Απόψε)
Αν χόρεψα για μένα, ίσως για πρώτη μου φορά,
ήταν μια νύχτα που είπα λίγο πιο πολλά, απ'όσο πρέπει.
Να ξέρεις πως γελά κρυφά εκείνος που πονά,
επειδή η ομορφιά στο χαμόγελο του επιτρέπει.
(Απόψε)
Αν χόρεψα για μένα, ίσως για πρώτη μου φορά,
γιατί κάποιος μου έριξε κάτι στο μπουκάλι,
να ξέρεις πως πονά κρυφά όποιος χαμογελά,
επειδή η ομορφιά στο χαμόγελο το επιβάλει.