Ο Μεγαλύτερος μου Φόβος

Κάτω απ' το κρεβάτι μου ζει μια φωνή που λέει
Πες μου τι φοβάσαι"()

Φοβάμαι ειμαι ρηχός
Όλα αυτα που έγραφα μικρός
Γράφω τώρα, ιδιο μυαλό άλλος κορμός
Μουτζουρωμενο δέρμα και ο σταυρός με πλησιάζει
σιωπηλός και μου ζητάει να φορέσω τα καρφιά επανειλημμένα
Όμως δεν είμαι δυνατός φοβάμαι πως ο φόβος μου είναι απλώς η γεύση
που έδωσα στο φως, είμαι τεμπέλης
και μικρός για καλλιτεχνης, διαρκώς στα χέρια άλλης
ερωμένης νομίζω νιώθω φθηνός
Μα φοβάμαι πως δε με ενοχλεί στα
αλήθεια, φοβάμαι πως δημιούργησα την Τροία
για να δικαιολογήσω την αρπάχτη με την
Ελένη, θυμωμένη θα με κοίταζε αν είχε κάτι εκ
τός απ' το σώμα της να προσφέρει.
Δήμο φοβάμαι πως για κάθε τι που μου'χες πει είχες δίκιο είναι
δύσκολο να ωριμάσεις κάτω από τον ηλιο-η ζωή θέλει
βροχές και ως γονείς πάντα φροντιζατε να μη βραχώ ούτε λίγο
Έχω έναν κύκλο και για κείνον θα
πετύχω, φοβάμαι να αποτύχω για αυτό και δ
ε σε εκτίμησα όσο έπρεπε μικρή μου, φοβάμαι πως δεν ξέρω από αγάπ
ες κι η ζωή μου είναι δύο Ρόδες που γυρίζουν προς τα πίσω.
Βλέπεις σε κάτι καλύτερο ελπίζω κι ας φοβάμαι παλιά το κυνηγήσω
Φοβάμαι να νιώσω κοινός για αυτό ο εγωισμός μου
δημιουργεί τον οίστρο που παρακινεί να γράψω άλλον ένα στίχο.
Φοβάμαι πως δε με κατάλαβε κανείς από όταν ήμουνα μικρός ένιωθα τόσο
ημιτελης, βαθύς σαν
τον ωκεανό και διάφανος σαν το νερό μπορούσες μέσα μου
να δεις αν έχω κρύψει στο βυθό τις ανασφάλειες μιας ζωης.
Γιατί κρατούσα μυστικό το πόσο ονειροπολω το πόσο εύκολο είναι το να
πληγωθω, το πόσ
ο δύσκολο είναι να σε εμπιστευτώ, το πόσο έπαιζα με την ευαι
σθησία μου κρυ
φτό και να σου πω φοβάμαι πως για να με νιώσεις σ'αυτο πρέπει να σε
κάψω στην ίδια φωτιά που τότε κάηκα κι
εγω, φοβάμαι πως τέτοιο κακό δε θα μπορο
ύσα να στο κάνω κι ας το άξιζες παραπάνω δεν το θεωρώ σωστό
Γυρνώ κι επαναλαμβανω λάθη για να εμπνευστω
γιατί έτσι γράφτηκαν τα πάντα σε μια σελίδα χέρσα
Φύτρωσαν ένα σύμπαν με το στίχο μου, ένα χάρτινο βασίλειο για τα πα
ιδιά να κρύβονται μέσα.
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με
συγχωρέσουν, οι αισθήσεις σε μπερδεύουν μεγαλώσαμε πολύ και οι με
γάλοι μου έχουν πεί τους φόβους τους καταπιέζουν.
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με
συγχωρέσουν, οι αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ μα παραμε
ίναμε παιδιά που απλά σταμάτησαν να παιζουν.
Φοβάμαι πως δεν ξέρω τίποτα έχω χαθεί στα κύματα ενώ μπορώ καλά να
κολυμπησω, τον πνιγμό φοβάμαι ακούς; Το γνωρίζω κι ας έχω κάνει ο,
τι περνά από το χέρι μου για να τον συναντήσω
Μάνα λυγίζω μην κοιτάς, είμαι καλό παιδί νομ
ίζω τι κι αν είναι υπαίτιος φθοράς; Τι κι αν σου πήρα πάλι λεφτ
ά απ' την τσάντα για να γίνω ο, τι κι αν ζήσω, όσο έχω χ
άσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς
Μάνα φοβάμαι πως οι μοίρες με κοιτάνε στα κλεφτα όταν κοιμάμαι και
γελανε, λένε "κοίτα τον, είναι αδύνατον, π
ως να το παραδεχτεί ότι τον κρα
τάνε πίσω τα θέλω των αδύναμων"
Οι νικητές δεν έχουν φόβους για αυτό χάνω το
μυαλό μου στην προσπάθεια μου να γνωρίσω κόσμους.
Ίσως εν τέλει δε μου πάνε,
Αλέξη καλύτερα γελάνε μόνο όσοι δε
γελάνε, για αυτό κρατά μια πισινή, πως να
εμπιστευτείς τους άλλους αν ο Γιόντα έχει δώσει στ
ο χαρτί όλες του τις αδυναμίες.
Φοβάμαι οι ουσίες έχουν σβήσει την όρεξη που είχα για δημιουργιες.
Ελα να κλείσουμε το θίασο, πες τους πως φοβάσαι τ
ον αντίπαλο και ας τους να σκεφτούν τι εννοείς, δεν είναι δύσκολο.
Δεν είσαι εσύ είσαι ένα σύνολο που η μοναξιά έκανε ηλίθιο.
Φοβάμαι πως κάθε μου στίχος ίσως να είναι ο τρόπος γιατί η έμπνευση
με αφήνει όταν είμαι ευτυχισμένος και δεν ξέρω έως πότε θα έχω
κοτσίδα να μου ξύνω τις πληγές, δε θα'μαι για πάντα νέος ε
πομένως γράφω τις πιο ωμές αλήθειες όσο έχω ακόμα χρόνο και ματώνω
κάθε φόβο που με πνιγεί από παιδί για όσους με έχουν νιώσει
μονο, για όσους κάναν το μελάνι μου λίμνη κάθε δαίμονας του
ς μέσα να πνιγεί.
Φοβάμαι όμως ακόμα πως όταν πεθαίνουμε δεν πάμε κάπου απλά σβήνουν τα
φώτα στη σκηνή και το μαγαζί αδειάζει, και δεν ξέρω αν με τρομάζει πιο
πολύ το τελευταίο μου τραγούδι ή ένα που δεν είχα
πει, το ονόμαζαν "φοβάμαι" κι ήταν δύο συγχορδίες
που ξεκίναγε με μια μα σταματαγε εκεί γιατί πάντα με σταματαγε
τα "μη", γιατί πάντα τη στιγμή που έπρεπε να φωνάξω δεν είχα πυγμη.
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με
συγχωρεσουν, οι αισθήσεις σε μπερδεύουν μεγαλώσαμε πολύ και οι με
γάλοι μου έχουν πει τους φόβους τους καταπιέζουν
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με συγχωρέσουν οι
αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ μα παρ
αμείναμε παιδιά που απλά σταμάτησαν να παιζουν