Μαθήματα Πτώσης

Στα 21 είπα για μένα τέλος πια τα απωθημένα
Δε θα αντιδρώ νευρικά, θα σκέφτομαι λογικά
Έτσι στα 22 μια σχέση διετίας έκλεισα
Με ένα να προσέχεις και να σαι καλά αλλά

Απόψε πνίγομαι από κείνα που ποτέ δεν είπα σα να
Με πονά μια πληγή που έχω στο χέρι
Μια πληγή που κανένας δεν ξέρει, απ' όταν έσπασα
Μια κούπα καφέ απ' τα νεύρα στα δεκαεφτά

Φίλε, στα όρια με 'φερνε εκείνη μονάχα
Κάθε φορά που να μιλήσει δε μπορούσε τάχα
Ήταν το πιο αιματηρό ρομάντζο και το χρόνο
Θα γυρίσω πίσω με κάθε κόστος για να τη βρω

Γιατί να γράψω αφιλτράριστα δε γίνεται πια
Όσα έχω γράψει για τις άλλες ξεχειλίζουν σιγουριά
Τα πιο ανώριμα κουπλέ μου είναι τα πιο αληθινά
Γιατί ανήκουν σε μια εποχή που ακόμα έκανα όνειρα

Μελωδίες γράφω δίχως αρμονία
Οι νότες στο κεφάλι μου παραφωνούν
Προσπάθησα να γράψω ένα στίχο αλλά αυτά δεν είναι στίχοι
Είναι ζόρια που ομοιοκαταληκτούν, έτσι μ' έμαθε

Κάθε φορά που το χέρι της δε μου έδινε
Κάθε φορά που μάθαινα πως τα λίγα μου αρκούν
Πες μου γιατί όμως τα λόγια της στα δύσκολα
Στους δρόμους του μυαλού μου αντηχούν;

Μου λέγε, μάθε να πετάς
Της λέω αν είναι να φύγεις μη μου μιλάς
Μου λέγε εσύ με σταματάς όταν φεύγω
Και θέλω να σε μάθω να πετάς
Έλεγε μα φοβόμουνα
Κι έτσι κατάφερα να μάθω μόνο να πέφτω
Μου λέει, μη με ζητάς
Μίσησε με αν θες αλλά να θυμάσαι ότι ο έρωτας είναι μεγάλος ψεύτης
Τον εμπιστεύεσαι, πλάτη γυρνάς, κλείνεις μάτια
Μα αν αφεθείς προς τα πίσω πάντοτε πέφτεις

Είπε κι έφυγε...
Και ξέρεις τι ήταν αυτή για μένα, φίλε;

Το πιο γλυκό μου γαμημένο λάθος
Το πιο αιματηρό μου πάθος, το πιο μεγάλο μου άγχος
Η πιο πουτάνα, η πιο κυρία
Της έμπνευσης μου αορτή αρτηρία, η πιο όμορφη αμαρτία
Είναι μια αόρατη πληγή κάτω απ' το δέρμα μου
Ήταν η αρχή μου και το γαμημένο τέρμα μου
Αυτό το άρρωστο χαμόγελο στα χείλη της
Όταν το βέλος με χτυπά στην αχίλλειο φτέρνα μου

Έχω αδύναμα φτερά κι ένα κενό που μαρτυρά
Ότι μου λείπουνε τα βράδια μας στην παιδική χαρά
Τα παράπονα της και το βλέμμα όταν μέσα της πονά
Του κορμιού της η φθορά

Τα σημάδια στο λαιμό, τα ρημάδια μας εγώ
Το μισογεμάτο ποτήρι που πια είναι κενό
Το κρασί μου που ξεχείλισε νερό, το θυμό της
Το τσιγάρο της που στο τασάκι άφησε μισό

Τη μισώ, γιατί τόσο την είχα αγαπήσει
Πιο πολύ απ' όσο τόλμησα ποτέ να παραδεχτώ
Την είχα μούσα και τη χρησιμοποιούσα
Ώσπου στην πτώση μου μ' έκανε να εθιστώ - με το φως κλειστό

Πονάν' οι γρατζουνιές, τα φιλιά μας
Γίναν' πλέον δαγκωνιές, οι έρωτες που γίναν' εμμονές
Δηλητηριάζουν το κρασί που πίνεις
Μα να κόψω τα φτερά μου δε μ' αφήνεις

Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση

Μάθε να πετάς
Της λέω αν είναι να φύγεις μη μου μιλάς
Εσύ με σταματάς όταν φεύγω
Και θέλω να σε μάθω να πετάς
Έλεγε μα φοβόμουνα
Κι έτσι κατάφερα να μάθω μόνο να πέφτω
Μη με ζητάς
Μίσησε με αν θες αλλά να θυμάσαι ότι ο έρωτας είναι μεγάλος ψεύτης
Τον εμπιστεύεσαι, πλάτη γυρνάς, κλείνεις μάτια
Μα αν αφεθείς προς τα πίσω πάντοτε πέφτεις