#003366

Από τη γέννα μας παρέα κάνουμε με μια κατάρα
Τα κεφάλια μας μια ανέγγιχτη πυρακτωμένη λάμα
Βουτήξαμε από νωρίς μέσα στο μάγμα
Είμαστε αυτόφωτοι και καταπίνουμε σκοτάδια
Απ' την αρχή του τέλους την είδαμε αλλιώς
Φτυνούμε τέχνη στον πεζόδρομο φυτεύουμε το φως
Και ποιός να μας ακούσει
Και πως να μας πιστέψει
Το περιθώριο δεν νοιάζεται
Ποτέ του για την στέψη
Και όλο περνάνε οι μέρες
Μας διαπερνούν σα σφαίρες
Τρυπάνε τα πνευμόνια
Δραπετεύουνε ιδέες
Ανθίζουνε στο κράσπεδο
Να τις σηκώσεις αύριο
Η τέχνη είναι λίπασμα
Και η φαντασία μας απάγκιο
Και αν μιλάμε για προάστια
Ερχόμαστε απ τη δύση
Σαν και παιδιά από εδώ
Δεν έχεις αγαπήσει
Εκείνη σε παράτησε
Γιατί δεν είχες πίστη
Λυπάμαι που το είδες
Σαν άλλο ένα γαμήσι
Εδώ που όλοι την είδαν gangsta και στο αφεντικό τσιμπούκια
Λένε δεν είναι πρόβατα μα ζούνε σε μια φούσκα
Καλύτερα να θάψουν όλα τα ακριβά τους γούστα
Αν δε πιστεύουν σε φαντάσματα
Τι είναι η Famagusta
Το κέντρο μοιάζει θάλασσα από κέρινα ομοιώματα
Ξύλινα κουφάρια και με στολές εκτρώματα
Νευρώνες που ελέγχουν καλοδιατηρημένα σώματα
Πάντα μετράγανε την επιτυχία τους σε πτώματα
Δε λειτουργώ με πλάτες μα έχω δει τις πλάτες όλων
Οι φίλοι μου απεχθάνονται να 'ναι μέρος συνόλων
Είμαστε πολέμιοι κάθε λογής συνόρων
Πολλά παιδιά ονειρεύονται τη βύθιση των πόλεων
Ο έρωτας είναι προνόμιο για όσους κάνουν βάρδιες
Αποφεύγουμε Διάδες λες και πρόκειται για νάρκες
Στριγόκωλα μπαλκόνια, ταράτσες και βεράντες
Στα θερινά καρδιές ηχούν σαν να 'τανε καμπάνες
Το βράδυ η πλατεία γεμίζει με υγεία
Ακούγονται οι φωνές λες και έπαιζαν από ηχεία
Πάλι ο μπλε φάρος σε κοζάρει απ' τη γωνία
Μας έχουν κάνει το ρεπό να ονομάσουμε ευτυχία
Τετράστιχο, τετράστιχο στο άστυ οι ιστορίες
Το κέντρο του ανήκει σε γάτους και παρίες
Τον Αύγουστο θα λιώνουμε στις πολυκατοικίες
Από Σεπτέμβρη θα τα λέμε στις παράνομες πορείες

Κάθε φορά που γράφω ξέρω κάτι νέο να φέρνω
Την αλήθεια δε φοβάμαι, θα τη λέω και στο λέω
Τις μουσικές χημείες στο εργαστήρι αναπνέω
Και σε κινούμενα παλάτια όλο μένω δεδομένο
Αφού οι θεοί δε δώσανε το κάτι τις τους για εμάς
Τι άλλο να φοβάσαι; η γειτονιά είναι κιμάς
Την πλάθουν δύο χέρια και την κόβουν σε κομμάτια
Τα νοικοκυριά στα ανοιχτά, πλεούμενα παλάτια.
Εδώ βουλιάζουμε μα θάνατο δε βλέπουμε στο βάθος
Κάποιοι γείτονες το νιώθουνε γεννήσαν από λάθος
Στον πυθμένα η ζωή ως τιμμωρία αλλά και πάθος
Αε φλερτάρει και γουστάρεις που είναι υδάτινος ο τάφος
Υπό τη συννεχή επήρεια συναισθημάτων
Οι φίλοι μου δε πάτησαν ποτέ επί πτωμάτων
Αθήνα, κέντρο, εμπόλεμη ζώνη
Εκείνο που σκοτώνει σου το δίνουνε σε σκόνη
Το θέμα είναι να γράφεις για ό,τι έχεις ζήσει
Για εκείνα που σε απασχολούν και έχουνε ποτίσει
Το μυαλό σου και εξαιτίας τους τα βράδια έχεις σβήσει
Είναι δύσκολο πολύ να βρεις μέσα στη δίνη λύση
Και όμως, το σώμα πρέπει να συνεχίσει
Και ο νους παρά τα ζόρια να το προχωρήσει
Όλους λίγο στη ζωή μας έχουμε γαμήσει
Ακόμα όμως το γράφω μαλάκα από στύση
Στην Ελλάδα της Ευρώπης την πνευματική χωματερή
Θέλω να δω φασίστες σε ικρίωμα στο Σύνταγμα
Και άμα γυρίσουν και ρωτήσουνε ποτέ τους το γιατί
Τράβα και πες τους η χώρα μου δολοφονεί στα σύνορα