Yuddha

Το makeup της Αθήνας είναι τα ψηλά της κτίρια
Οι βιτρίνες από ρούχα και τα δανεικά στολίδια
Τα λαμπιόνια που στολίζανε την κάθε μια πλατεία
Για να κρύβουν στις γωνίες τα μεγάλα δυστυχήματα
Φασίστες και ασφαλίτικα
Οι άνθρωποι της δύσης πάντα θα αγαπάνε απύθμενα
Θα πυρπολούνε τμήματα
Βαράνε πάντα στήθος και ξεμείναν από χρήματα
Παιδιά θα τρώνε σφαίρες για να γράφουμε αφηγήματα
Μη φοβάσαι να μου μοιάσεις
Να θυμάσαι να κρατάμε αποστάσεις
Στα στενά που τρομάζεις να περάσεις
Και ολόψυχα σου εύχομαι να μπορέσεις να πετάξεις
Oι ταράτσες δημιουργόυνε ιστορίες για αποδράσεις
Ποτέ μην υπακούς του κράτους τις συστάσεις
Οι αστοί γνωρίζουν τρόπους να σε ωθούν στις παραβάσεις
Και θυμούνται να σε πιάσουν όταν κάνεις να τους φτάσεις
Ο καπιταλισμός είναι η ντροπή της πλάσης
Ο θάνατος πεθάινει όταν την αγάπη πιάσεις
Σου το λέω μια φορά και θα το εννοώ για πάντα
Ο εργάτης που παλεύει είναι η ελπίδα όλης της τάξης
Η ομοιόσταση του είδους και αιτία για να πράξεις

Δεν έχουμε κρου, δεν είμαστε μπάντα
Και σίγουρα μαλάκα δεν έχουμε καβάτζα
Απλά θελήσαμε να γράψουμε να εκφράσουμε να ανάψουμε
Αυτό που με απάθεια στο χώμα κάποιοι θάψαν
Να θυμίσουμε η έκφραση είναι τέχνη μα και τόλμη
Δε χρειάζεσαι φωνή μα την ανάγκη αν θες να χώνεις
Mουσική από τα κάτω, υπόσχομαι να μη ξεχάσω
Εικοσιπέντε χρόνια μούδιασμα από τη μέση και κάτω
Εδώ συνήθισαν παράλυση και τρέμουλο από φόβο
Όπως πείνα και αδικία από μπάτσο δολοφόνο