Mount Fuji

Κυνηγοί ανέλιξης ανεξαρτήτου εξέλιξης
Με μόνο στόχο τα λεφτά σε πλάνο εύρεσης
Εχθροί του έρωτα πουλάνε προϊόντα έκρηξης
Αποτελούν υπόλοιπα μιας ατελούς διαίρεσης
Άρα και περισσεύουνε στο τέλος της ημέρας
Το μέλλον μας το τρώνε και έχουν πρόσωπο Δευτέρας
Ποτέ τους δεν τους ένοιαξε ένας νεκρός πατέρας
Ποτέ τους δεν τους άγγιξε ο πόνος μιας μητέρας
Στον κόσμο τριγυρνάνε δίχως ηθικούς κανόνες
Και πλουτίζουν από ανθρώπους που σκοτώνουν όπως το δες
Και δεν άκουσες; αλήθεια πρέπει να 'ναι αφού και συ το αφουγκράστηκες
Τη γη μας καταστρέφουνε, κατάλαβες
Ή μήπως εθελοτυφλείς αφού όλοι θα πεθάνουμε
Και δεν μας νοιάζει λες με τον πλανήτη τι θα κάνουμε
Και τα παιδιά μας θα τον βρουν μέσα σε μαύρο χάλι
Μακάρι να ήταν η αγκαλιά σου λίγο πιο μεγάλη
Είναι άλλο να τους δίνεις
Και άλλο να σου παίρνουν
Τον όλεθρο γουστάρουνε
Γι' αυτό και πείνα σπέρνουν
Τον θάνατο αγαπήσανε
Και καταιγίδες φέρνουν
Με μουσική παλεύουμε
Να μην τα καταφέρουν
Διαβάζω διαρκώς και αυτό σημαίνει ανάπτυξη
Γράφω όλη την ώρα και αυτό το λέω προπόνηση
Ανάλυση στα πάντα κάνω αυτό είναι εξέλιξη
Και στο χαρτί εκτόνωση μετά επιβεβαίωση
Ξέρω πάντα τι ήθελα και ας ήμουνα χαμένος
Λόγος να με μισήσεις δεν έγινα επομένως
Πάντα να θυμάσαι πως ποτέ δεν είχα μένος
Μόνος με ένα πάθος μόνιμα δεμένος.
Το λάθος μου ονομάζεται ¨δεν παίζουν φράγκα
Ούτε αυτοκίνητα και μόνο μια καβάτζα
Τον χειμώνα για να βγάλουμε δίπλα σε μια ταράτσα
Στα δυτικά προάστια μωρό μου κάνω πιάτσα
Λες να 'ταν όλα εύκολα αν είχαμε λεφτά
Λες να φταίει το τσιμέντο για τα ψυχολογικά
Το χάος αντικρίζω και θυμάμαι όσα είπαμε
Το χάος με κοιτάζει και θυμίζει πως χαθήκαμε

Τα πραγματικά φαντάσματα δεν είναι ψυχές
Μεταφράζονται σε μνήμες που μας ξύνουν πληγές
Και εσύ μου λες πως δεν είσαι αυτό που θες
Μα το μυαλό μου δραπετεύει από λέξεις κενές
Δεν είμαι εδώ, και αν ήμουνα δε θα 'τανε για 'σένα
Ακροβατώ τις μέρες που δεν πιστεύω κανέναν
Είμαι αλλού, όλο με ψάχνω και με βρίσκω
Και ας μην έχω πολλά, πάντα θα παίρνω το ρίσκο
Κάθε φορά που με κοιτάς θα πνίγω λίγο-λίγο
Από αυτό που ζητάς για να με νιώσεις έστω λίγο
Τις φρίκες μου δε βαράς, όμως εγώ τις στρίβω,
Το ντουμάνι από τις πίκρες κατεβάζω λίγο-λίγο
Και αν τώρα την Αθήνα, την έχουνε γυρίσει
Τα παπούτσια σου κανένας τους δεν θα περπατήσει
Είδες θάνατο, νεκρούς, διαβόλους, αγγέλους
Και η απουσία κάποιων σε πόνεσε σαν βέλος
Τα φώτα από την εθνική το βράδυ σε ζαλίζουν
Όσους επέλεξαν να φύγουν σου θυμίζουν
Κανείς δεν σε προετοίμασε πόσο πονάει η αγάπη
Η εξιλέωση δεν έρχεται με κανένα χάπι
Μακάρι στη ζωή σου όλα να πάνε πέννα,
Ότι γράφω είναι για εμένα, επ' ώμου δεν κρατάω πέννα
Και είναι εύκολο πραγματικά το να αγαπάς για εσένα
Μα είναι δύσκολο πολύ να πας στο δύο από το ένα