Podia Sti Glastra

You've got me tripping, Yondaime

Η αυτοκαταστροφή είναι σαν μαγνήτης
Μας έλκει η ενοχικότητα σα μάνα και φερόμαστε σαν γιοι της
Το θέλω αλλά το θέλω το φοβάμαι σημαίνει σαν ερημίτης
Λες και θα με πνίξει η ορμή της όασης
Η λούπα της αποτυχίας βράζει και μας βράζει μαζί της
Μόνο τα άσχημα ο θύτης και τα καλά το θύμα ισότιμα
Μα δεν πάει έτσι με το τραύμα μεγαλώνεις
Πληρώνοντας διδαχές σαν να'ναι πρόστιμα
Κι όταν το καταλάβεις είναι ήδη αργά
Δεν είναι αργά όμως να δεις ότι είσαι μίμος του πατέρα σου
Αλλά για το όνομα μη φύγεις
Αν είναι κάποια μέρα να σε κάνει να φύγεις κράτα τη βέρα σου
Απ'τη μια για να σε κάνει από του μπαλκονιού το χείλος να δεις πίσω
Να πεις τι έχτισα για να αγαπήσω
Κι απ' την άλλη για να δεις πως βγαίνουν όσα σε στενεύουν
Απ' τη μια στιγμή στην άλλη το μαύρο γίνεται γκρίζο
Βάλε τα πόδια στη γλάστρα σου είπα τελείωσε
Να βρεις το πάτωμα, να ανθίσεις
Να βρεις το εγώ γιατί το εμείς πώς θα ρθει;
Τοξικό θα ναι κι αυτό μολυσμένο χώμα
Δεν θα αγαπάς τα άτομα αλλά τις λύσεις
Κι αφού η προσπάθεια πάντα μένει στο τέλος δεν θα πεις ξέμεινα
Όταν όλα λέγαν φύγε θα πεις έμεινα
Όταν όλα λέγαν φύγε εξαφανίσου εγώ με εμφάνισα και με έμαθα
Κι ακόμα με καθαρίζω από τα αίματα
Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας με κοινό έρημο
Σηκώνω χέρια ψηλά να νιώσω μεγάλος
Ανοίγω χέρια να παριστάνω τον έτοιμο
Αλλά είμαι ανέτοιμος όπως και κάθε άλλος
Κλείνω τα χέρια τα περνάω μέσα απ' τα γόνατα
Να δείξω που έχω γραμμένες τις προσευχές σας
Αφού δεν σας τρώνε οι νεκροί μέσα απ' τα χώματα
Θα περιμένω να σας φάνε οι ενοχές σας

Είμαστε στο άβατο, βλέπουμε τον θάνατο
Ο φόβος αυτού με κάνει να γράφω, να μένω
Είναι μάταιο είναι ζωτικό μα ράθυμο
Να ψάχνεις την ελπίδα μες στο μισοπεθαμένο
Είμαστε στο άβατο, βλέπουμε τον θάνατο
Ο φόβος αυτού με κάνει να γράφω, να μένω
Είναι μάταιο είναι ζωτικό μα ράθυμο
Να ψάχνεις την ελπίδα μες στο μισοπεθαμένο