Kaltses Anana

You've got me tripping, Yondaime

Ήρθε το φθινόπωρο, πάντα μ' αγχωνει
Σ' είδα να χασκογελάς στο μπαλκόνι
Σα να μου χαμογελά το μεγαλύτερό μου λάθος
Ήθελα κατά βάθος να πω συγγνώμη
Γιατί το 'ξερα το έργο, είχες δυναμίτη
Το βλέμμα της καταστροφής δεξιά κι αριστερά από τη μύτη
Το τελευταίο μου σχοινί κρεμόταν από το κρανίο σου
Τα χείλη σου θανατική ποινή
Από κείνο το σπίτι ως τις ακτές του νησιού
Τράβαγα ένα διάφανο οδοντικό νήμα παντού
Πήγα σε χωριά βουνά νησιά χώρες το έκανα κόμπους
Για να κάνω πράξη τη μεταφορά του ρητού
Ο,τι δεν λύνεται κόβεται γυρνάω με ψαλίδια
Για να κόβω κάθε σπιθαμή να μη γυρνάω στα ίδια
Ποτέ δεν ξέρω με τι φύλλο κράταγες το σώμα και το πνεύμα μου
Μα η τράπουλα παίζει πάντα παιχνίδια
Το νήμα είναι κομμένο μα μου κολλάει στα δόντια
Προσπαθώντας κάθε φορά να το βάζω στα πόδια
Σαν τις τελευταίες τζούρες στη Λισαβόνα
Θέλω να σου πω πως διαβάζω καλά κι έβαλα γκολ στον αγώνα
Θέλω να σου πω πως έχω ακόμα δυο σου αναπτήρες
Κάτι κουτάκια από δύο ξεχασμένες βαρετές μπύρες
Μια ζωγραφιά που έκανα μια φορά που πήρες τηλέφωνο
Μια σπασμένη καρέκλα από μια φορά που δεν πήρες
Κάτι κάλτσες που 'θελα πέντε μήνες να σου δώσω
Που δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί σαρεσαν τόσο
Ένα σημείωμα που επέλεξα βαθιά στο συρτάρι μου να κλειδώσω
Επειδή φοβόμουν μη με πληγώσω
Το συναίσθημα καθαρό το μυαλό πάντα βρώμιζα
Πάντοτε πως ο εαυτός μου δεν μου κάνει καλό νόμιζα
Ακούγεται κοινό μα οι άνθρωποι είναι τα σπίτια κι όταν σ'είδα
Ήξερα πως κάπως θα μετακόμιζα
Ήρθε το φθινόπωρο, έρχομαι και συστήνομαι
Σε βλέπω να 'σαι βουρκωμένη στο μπαλκόνι
Μοναχογιός σου και γονιός σου θα σε μεγαλώσω μόνος μου
Και μάλλον θα με μεγαλώσεις μόνη
Φεύγει το φθινόπωρο, τώρα δεν με αγχώνει
Έχω απαγκιστρωθεί απ'την αγχόνη
Έχουν μείνει τα χρωστούμενα
Ο ένας στον άλλον ένα ευχαριστώ και στον εαυτό μας μια συγγνώμη