Othellos

You've got me tripping, Yondaime

Τουα μουα και ιστορίες για άγριους
Λάμπω σκατά κι έχω παράλληλους βίους
Το καζάνι βράζει και το λιμάνι μπάζει
Σάπια βότανα με λαθρεμπόριο από τους αγίους
Γράφουμε ψύχωση οι μισοί από μας δεν ξέρουν καν τι κάνουν
Μαντάρα και μας φτάνει λίγοι να μας καταλάβουν
Είπα πως θα γράφω μόνο για αυτήν αν χωρίσουμε
Γράφω από τώρα αφού ποιός ξέρει μέχρι να βγει το άλμπουμ
Οι δαίμονες κάνουν δουλειά άψογη
Σβήνω τον ουρανό αφού δεν μπορώ να ανάψω γη
Να γράψω στίχο και να τριγυρνώ με μια υπομονή εφτάψυχη
Με εφτά ψυχές γυρνώ σα γάτα και πετώ πιάτα στον τοίχο
Και στυλό στο κομοδίνο αφού δεν έμαθα να δίνω ακόμα
Ο ενήλικός μου πάει καλά μα το παιδί σε κόμμα
Αυτό που πρέπει να δουλέψω και τα κόμπλεξ βγαίνουν έξω
Αφού αλληλένδετα είναι ψυχή και σώμα
1,70 λίγος μα και 1,70 πρόσφυγας απ' τα ίδια μου τα θέλω
Σαν να μοιάζω στον Οθέλλο
Παντρεμένος με τη δυσειδαιμονία δικό μου το έργο
Να ξεφύγω απ' τα πιστεύω απ' τη φύση μου
Δυνατός φυγάς και μάρτυς
Και με ύψιλον και με ήττα
Μάρτυρας στην ίδια μου την ήττα
Μα είναι κι άνοιξη όταν έρχομαι αντιμέτωπος με αλήθεια
Έχω γίνει πια μεγάλος πατέρα είμαι ψεύτης κοίτα
Πως ωρίμασα μένω σε δύο σπίτια
Ένα τ' αγόρασα το άλλο κληρονομιά
Ένα όσα με έμαθες και μπόρεσα και το άλλο συντροφιά
Στον άδειο κόσμο που με δίδαξε πολλά και πάλι λίγα
Τι μου έδωσε και τι είχα;
Εκατό στη Μαραθώνος δυνατά τραγουδώ
Κοιτάω τη θερμοκρασία στο ταμπλό
Τρία στο φανάρι δύο στην ανηφόρα ένα έξω απ' την πόρτα
Περίμενα λίγο μα ποτέ δεν είδα μηδενικό
Σαν να ψάχνω ένα σημάδι του έξω κόσμου
Νίπτω πάλι τα άδεια χέρια που στάζουν στρουθοκαμηλισμό
Ανοίγω τα κελιά μου βρίσκω πόμολα και πόρτες
Βλέπω ήλιο σε ένα πάρκο που μυρίζει εγκλεισμό
Κόβουμε σχέσεις με δύο λόγια κοφτά
Τριγυρνάμε σα μύγες γύρω από τα σκατά
Ενοχές ταχυκαρδίες όταν περνάμε καλά
Μήπως τους κάνουμε τη χάρη να γερνάμε σιωπηλά
Ελευθερία και αυτοαποπλάνηση
Έννοιες αυτοαποκλειόμενες κι ένας τζόγος καθημερινός
Να συνεχίσω να ζω μες στο ψέμα που όλοι έχουν πιστέψει
Ή να πω όσα δεν γνωρίζουν και να 'μαι αληθινός;
Μια σταγόνα ανώριμος κι η καύλα στα μάτια
Με χτυπάει στο κούτελο στα χέρια παντού
Πάντα στο όριο δεμένου λυτού, σ' άδεια κρεβάτια
Να με νικάει η εκδίκηση του παλιού εαυτού
Τη διώχνω από κοντά μου δεν είναι λογικό
Πατάω σε χυμένες μπύρες με ένα μαύρο μακό
Τα νεύρα φτάνουν ως τα φρύδια το σενάριο κακό
Τσακώνομαι με τα εξτρέμ στο τοπικό σαν τοξικομανής ιππότης
Στο ιππικό της άμυνας μου υπάλληλός της
Πάντα μου λέει πως είμαι ο πιο καλός της
Μα δεν έχει δώρο Πάσχα
Δουλεύω κάθε μέρα τη βδομάδα διασώστης
Όλα για να θρέφω τον πυρετό της