Θυρίδα Ανασφάλειας

Έχει περάσει καιρός...

Απόψε το βράδυ αφού πέσει σκοτάδι
Θα αφήσω το σπίτι και στο δρόμο θα βγω
Έχει χρώμα χειμώνα η νύχτα
Η μέρα έχει άλλο αέρα όταν δεν είσαι εδώ

Παπούτσια λυτά, τόσα τρεχαλητά
Κυνηγώντας το χαμόγελο μου το εφηβικό
Μου χει λείψει το τότε δεν μπορώ να στο κρύψω
Όταν γράφω θυμάμαι κι όταν θυμάμαι πονώ

Κι όμως γράφω ακόμα κομμάτια, σταγόνες στα μάτια
Και μικρές δαγκωματιές στο λαιμό
Κι οι στίχοι σα ψίθυροι φτάνουν στα αυτιά σου
Τα βράδια που έχεις τόσα πολλά μες το μυαλό

Το σώμα μου είναι ένα κολλάζ από επιλογές του χθες
Από επιστροφές σ' αγάπες που μου κάνουν κακό
Από πληγές που με πονάν και μου καίνε το δέρμα
Κι έχω ένα πόνο στο βλέμμα που βρίσκουν γοητευτικό

Όσοι μέσα τους νιώθουν σπασμένοι κι ας μένει
Κλεισμένη στην καρδιά η θλίψη σα μυστικό
Για να μην την καταλάβουν εκείνοι
Που δε βλέπουν πιο πέρα απ' το χαμόγελο τους το πλαστικό

Γι' αυτό δεν είχα σκοπό όλα αυτά να στα πω
Τα 'βαλα σε ένα μπουκάλι κι έκλεισα το φελλό
Στης σιωπής το βυθό το πετώ δίπλα στο
Βραδινό καράβι που 'χα ανέβει για να σε βρω

Μα σκέφτομαι κάθε αν τις νύχτες που δεν κυλάν
Κάτι ώρες που οι σκιές στον τοίχο μου μου μιλάν
Κι έχω ημικρανίες που ομοιοκαταληξίες
Μου γράφουν γιατί τα χέρια απ' το σώμα δεν ξεκολλάν

Σκέφτομαι κάθε μη, κάθε άλλη στιγμή
Κάθε άσχημη κουβέντα που ποτέ σου 'χω πει
Και φοβάμαι πολύ, πως θα έρθεις εδώ
Μα δε θα 'μαι εγώ, θα 'ναι μόνο σιωπή

Είναι περίεργο το τι διαλέγεις πίσω σου να αφήσεις...

Έχω μια θυρίδα ανασφάλειας γεμάτη αναμνήσεις...

Εσύ στον πάτο της ντουλάπας σου έχεις θάψει μια ζακέτα σου παλιά...

Που φόραγες το βράδυ που στο πάτωμα είχα φτιάξει
Μια καρδιά για μας τους δυο από κεριά - κι απόψε

Σα να μη πέρασε μια μέρα είσαι πάλι εδώ
Σα να μου ρίξαν στάχτη μέσα στο ποτό αντιδρώ
Σα ξημερώσει θα φύγεις και θα 'χαθείς στο βυθό
Των ενοχών μου γιατί δεν μας νιώθεις όπως εγώ
Σα να μη πέρασε μια μέρα είσαι πάλι εδώ
Σα να μου ρίξαν στάχτη μέσα στο ποτό αντιδρώ
Σα ξημερώσει θα φύγεις και θα 'χαθείς στο βυθό
Μα η σιωπή θα 'ναι εδώ, η σιωπή μου κι εγώ